بالاخره کوتاه بنویسیم یا بلند؟

بعضی از دوستانم در ستایش متن‌های بلند و طولانی می‌نویسند و معتقدند پست وبلاگی عمیق و ارزشمند باید طولانی باشد و الخ.

برخی دیگر از دوستان هم کوتاه‌نویسی را ترویج می‌کنند و معتقدند مهم‌ترین‌ حرف‌ها را در یک پاراگراف هم می‌توان زد و اصولاً برای بیشتر و بهتر خوانده شدن چه‌بهتر که تا می‌توانیم کوتاه بنویسم. مگر نه اینکه گاهی پست‌های وبلاگی ست گادین یکی دو خط است. من هم گاهی اوقات در همین دسته بوده‌ام.

اما نه بلند نوشتن، متنی را عمیق و اندیشمندانه می‌کند و نه کوتاه نویسی به معنای ایجاز و خردمندانه بودن است.

دوست خوب و عزیز من بیش از هزار کلمه نوشته تا ایده‌ای دم‌دستی را با اطناب فراوان تحویل خواننده بدهد، این نوع مطول نویسی راه به ‌جایی نمی‌برد.

دوست دیگری به بهانۀ ایجاز متنی صدکلمه‌ای نوشته‌ که همچنان در خوش‌بینانه‌ترین حالت می‌توان هفتاد کلمۀ آن را حذف کرد تا به جان کلام رسید، اینجا هم با اطناب مواجهیم.

من فکر می‌کنم حجم مطلب به معنای خوب یا بد بودن، عمیق یا سطحی بودن آن نیست.

آنچه ارزشمند است و باید موردتوجه قرار گیرد ایجاز است.

گاهی می‌توانی ده هزار کلمه بنویسی و همچنان موجز باشی و گاه در پنجاه کلمه به اطناب بیفتی.

ایجاز یعنی نتوانیم حتی یک کلمه اضافی را از متن بیرون بکشیم؛ حالا چه متنی صدکلمه‌ای باشد چه صدهزار کلمه‌ای.

این جستارک را با نقل‌قول هوشمندانه‌ای از رضا بابایی به پایان می‌برم:

«در نویسندگی، من کاری را دشوارتر از تنظیم سرعت نویسنده با خواننده ندیده‌ام. در ایجاز، نویسنده جلوتر از خواننده است و در اطناب، خواننده جلوتر از نویسنده.» (+)

سایت رسمی مدرسه نویسندگی راه‌اندازی شد

کانال مدرسه آنلاین نویسندگی در تلگرام