این سایت نمی‌تواند هر روز تازه نشود | اهمیت نشر روزانه

سلام جناب کلانتری عزیز.
گرچه در هر دو صورت از خوندن مطالب وبلاگتون لذت می برم و خوشحال میشم ولی خیلی خوشحالتر شدم که باز هم مثل قبل هرروز یه مطلب جدید ازتون میخونم.
پاینده باشد استاد.

درود شاهین عزیز
کاملا درست می فرمایید. روزانه نوشتن به انسان انگیزه می دهد. روزانه کاری را انجام دادن نشانه ی زنده بودن است و زندگی کردن. امیدوارم هیچ گاه دچار روزمرگی نشوید.

ره رو آن است که اهسته ولی پیوسته رود . در رفتن هاست که یا به هدف میرسیم یا هدفی و مقصدی تازه پیدا می کنیم . روزانه نویسی که شما اینقدر به آن تاکید دارید باعث شد در مدتی حدود شش ماه با نوشتن های روزانه نوعی خودکاوی انجام بدهم . مثل کسی که در طبیعت بکر یک جنگل یا کوهستان پیاده روی می کند . در هر با پیاده روی چه آرام چه با شتاب چیزهایی جدید می یابیم . در نوشتن هم برای من این موضوع اتفاق می افتد . حتی اگر بارها و بارها از یک کلمه شروع کنم . مدتی از کلمه ” آنها ” شروع کردم و چه متن های خوبی در آمد . هر با” آنها ” چند نفر جدیدی می شوند که داستان زندگی شان با ” آنها ” های قبلی متفاوت است . مجموعه ای از زندگی های انسانهایی در زمان های مختلف و مکان های مختلف . از روشی که یاد دادید متشکرم . برایتان آرزوی شادکامی و نیک نامی دارم .

سلام،
وقتی این نوشته را خواندم، رفتم سراغ نوشته ای دیگر. اما حسی که از خواندن این چند خط در دلم به وجود آمد، نگذاشت بدون نوشتن چند سطر برایتان این صفحه را ترک کنم. هر روز نوشتن، برای من بزرگترین شادی زندگی است و اگر خداوند تنها نعمت خواندن و نوشتن را در زندگی به من داده باشد، کافی است که خوشبخت باشم. اما من هر روز چیزهایی را که می نویسم منتشر نمی کنم. از آخرین باری که سایتم را بروزرسانده ام تا امروز زیاد نوشته ام اما برای انتشارشان وسواس بی معنی دارم.
و اما در مورد این نوشته و در مجموع وبلاگ شما، آنچه در من برمی انگیزد شوق شریک شدن نوشته هایم با دیگران است. حتی بدون اطمینان از اینکه کسی نوشته ام را بخواند. مهم تر از شوق، جسارتی به من می دهد که بتوانم افکارم با دیگران در میان بگذارم و منتظر بازخورد باشم، در حالی که می دانم کاستی های دانش و قلمم چه رخنه ها که در نوشته ام ایجاد نکرده است.
لطفا همیشه اینجا بنویسید، حتی اگر روزی نوبل گرفتید یا موفقیتی بالاتر یا در سطحی دیگر به دست آوردید. رسالت شما فقط نوشتن نیست، راه انداختن آدم ها در مسیر نوشتن بشریت را به پیش می راند.

سلام استاد
وقتتون بخیر
آفرین به این نظم ، پشتکار، مداومت، پایبندی ، وفاداری ، مراقبت ، پاسداری و عشق آتشین به حریم مقدس نگارش و خوشا به حال به اون وبلاگی که یک موی گندیدش اینقدر فدایی داره
اینکه میگند ماهی با آب زنده است یه سو تفاهمه در واقع این جناب کلانتریه که با نوشتن زنده است
اینکه میگند اگه پر را از پرنده بگیری برای همیشه رویای پرواز را در اون کشتی حرفه
این قلمه که اگه از شاهین بگیری برای همیشه رویای زندگی را از اون گرفتی
اشتیاق سوزانتون به نوشتن من را به یاد شوق و سختکوشی و پشتکار ادیسون و اختراعش میندازه و اگه چنین اشتیاقی در همه ما باشه چه کاری کنیم کارستان و چه دنیایی بسازیم گلستان
امیدوارم شاد و موفق باشید و سایه قلم و نوشتن همیشه بر سرتون پایدار باشه

آنقدر عاشقانه از نوشتن می‌نویسی که یاد داستان‌های عاشقانه و وصال یار و اینجور قلیان‌های عاطفی می‌افتم … من عاشق انسان‌های عاشقم.

به نظر من هم میشه هرروز متن کوتاه نوشت در سایت و هم میشه هفته‌ای یک متن بلند نوشت

شاهین جان سلام
نمیدونم چراهرکارمیکنم،برایه نوشتن نمیدونم بایدازکجاشروع کنم؟دیگه دارم ناامیدمیشم وتنهاصحبتهایه شماست که بهم امیدمیده،نوشتن واسم مثه یه بُت شده،میشه بیشترتوصیح بدی؟واینکه جستارنویسی وتولیدمحتوایعنی چی؟اگه ممکنه به زبان ساده تر
دمت گرم

ممنون و سپاس به خاطر این تصمیم؛
راستش عادت کرده بودم هر روز به وبلاگت سر بزنم و پست جدیدت رو بخونم و ایده بگیرم، این چند روز سخت گذشت و هر بار که سایت رو رفرش میکردم و میدیدم خبری نیست غصه ام میگرفت! لطفا هر روز برامون بنویس تا موتور نوشتنمون رفرش بشه! ممنون

سلام شاهین عزیز، منم خیلی خوشحال شدم که از این به بعد هر روز میخوایین پست بزارین چیه هفته به هفته دلمون گرفت بابا
دستت طلا

خوشحالم که برگشتید
انتظارش رو داشتم
راستش هر روز عادت داشتم چک کنم ببینم نوشته جدیدتون چیه
حتی تو این مدت که دیگه هر روز نمی نوشتید

ســــــلام.
خیلی هم عالیه.
من ،هرروز که به اینجا سرمی زنم بیرون نمیام مگه اینکه یاشارژ موبایل تموم شه یا شارژخودم.
هر بار هم که تصمیم می گیرم بیشتر از ۵پست نخونم نمیشه. قسمت مطالب پیشنهادی منو وسوسه می کنه.
خلاصه اینکه خوش حال شدم قراره به روال عادی کار برگردین.
تنتون سلامت، دلتون خوش وذهنتون پر از ایده های خوب . . .