انگار بچه‌یی را ببری شهربازی و ازش بخاهی ریاضی بخاند برای امتحان. گاه حس می‌کنم همین بلا را سر خودم می‌آورم؛ وقت‌هایی که آزادنویسی می‌کنم تا حتمن چیزی بیابم برای انتشار. کاش از این یک ساعت نوشتن هیچ توقعی نداشته باشم؛ دنبال ایده برای یادداشت کانالم نباشم؛ داستان یا پروژه‌ی دیگری را پیش نبرم. فقط بنویسم. نوشتن‌بازی کنم. نیچه گفته بود:
«پختگی انسان یعنی کشف دوباره‌‌ی همان جدیتی که در کودکی به هنگام بازی داشته است.»
