یادداشت‌های روزانه چگونه خواندنی می‌شوند؟

من از دوران نوجوانی مینویسم. دفترهایی که مینویسم و پر میشن و میرن تو انبار از سالنامه هام تعدادشون بیشتره. نوشتین که جوری زندگی کنیم که ارزش نوشتن داشته باشد. عشق ورزیدن، بخشیدن بدون چشمداشت. به شخصه در جایی از زندگیم اییستادم که دفتر خاطراتم الان پر است از نکات منفی، بغض، جنگ و جدل درونی، فکرهای بی پایان، ترس. اصلا از عشق و بخشیدن ذره ای خبری نیست.

“جوری زندگی کنیم که ارزش نوشتن داشته باشد.”
چقدر صریح و موجز ….
همین یک جمله می‌تواند زندگی همۀ انسان‌ها را تغییر دهد …..

سلام عرض میکنم خدمتتون چقدر عالی نوشتین مثل همیشه.واقعا لذت بردم.مخصوصا اون قسمتی که جوری زندگی کنید که ارزش نوشتن داشته باشد ببخشید عشق بورزید و… واقعا این یک واقعیت تلخ این که گاهی انقدر روزهای ما یکنواخت و ساده و بی محتوا میگذرد که خجالت میکشیم انگار بنویسیم.اصلا برای همین است شاید اگر گاهی از روزانه نویسی دور میشیم.چون گاهی به تکرار و روزمرگی میفتیم.

جوری زندگی کنیم که ارزش نوشتن داشته باشد.
بی نظیر بود این جمله!!!

چقدر زیباست نگاه شما…
اگه زندگیت حرفی برای گفتن و نوشتن نداره، طوری زندگی کن که ارزش نوشتن داشته باشه.
مثل همیشه آموختم و بسیار لذت بردم.

من از بچگی دایری یا همون خاطرات روزانه مینویسم …
سیر پیشرفت و بهبود قلمم رو خوب حس میکنم … ولی الان که این مقاله رو خوندم ذهنم درگیر شد … چون در حال حاضر من همه اون تلخیا و علف های هرز ذهنم رو به یه نتیجه مثبت میرسونم و اگر اهمیت داشت مینویسم …و اصرار دارم که اتفاقای خوب و جالب هرروز رو بنویسم …
این روش اشتباهه الان؟
اینکه ثبت میکنم چطور وقتمو گذروندم هرروز… کار بی نتیجه ایه؟

این ایده های فوق العاد،آدم راترغیب میکند همین الان بنشیند ویادداشت های روزانه بنویسد.خیلی وقت نیست که روزانه مینویسم ودرکنارآن عادت های ثابت نوشتاری موسوم به نوشتن آزاد،باخودم میگفتم یکم باید ساختارمند تر باشد ورنگ وبوی خاطره نویسی دراحوالات روزانه ام باشد که درحال حاضر یک پوشه ای برلی خودم بازکرده ام به نام روانکاو من.نمیدونم شاید برای شماهم جالب باشه.من عادت داشتم غیررمستقیم باافراد ارتباط برقرارکنم وشاید به همین لیل است که خواندن پست های این وبلاگ رابه شرکت درکلاس های آموزش نویسندگی ترجیح میدهم.هرچند من منکرتاثیرات مفیذ این جورکلاس ها وگفت وگو بایک روانشناس نمی شوم.بااین حال فعلا یادداشت های روزانه رابه این شکل مینوسم که دلیلش این است یک طرفه درباره خودم ودنیای اطرفم صحبت نکنم،طرف دومی هم باشد که نحوه فکرکردن وقضاوت هایم رااصلاح کند.ازاعتراف درپیش خودم لذت میبرم که روحم راعریان درپیشگاه خودم قرارمیدهم ومثل یک بچه ازخودم میگویم.بله من بچه هستم وآن طرف دوم،آن روانکاو،یک خردمن است،یک آدم دلسوزکه به رف هایم گوش میدهد.تسکین دهنده والهام بخش است وحتی فهمیدم که علارغم آنچه که فکرمیکردم ،دردیالوگ نویسی هم بدنیستم وضمن اینکه من دربحث بدردنخورهستم وچون بسیاردوست دارم الگوهای فوری ام رااصلاح کنم،این روش برلی من خیلی خوب است.شاید بعدها درروش های دیگری ازیادداشت های روزانه استفاده بکنم،اینها رابه کارببرم یاخودم یک الگوی اینچنینی بنویسم.خلاصه اینکه هیچ چیزلذت بخش ترازاین نیست که روش مناسب خودت راپیدابکنی.هیچکس به من درباره این روش که بایک روانشناس خیالی به گفت وگو بنشینی چیزی نگفته بود.شاید شماهم دوست داشته باشید!