رویکردی ساده نجاتم داده: به کارهای مهمی که در انجامشان وسواس و کمالگرایی افراطی گریبانم را می‌گیرد،به‌شکل یک «اپلیکیشن» می‌نگرم. یادتان هست همین تلگرام در آغاز چقدر داغان بود؟ هیچ‌یک از امکانات حالا را، که باعث تمایزش از برنامه‌ی نکبتی مثل واتساپ شده، نداشت. تلگرام مثل هر برنامه‌ی خوب دیگری با ارائه‌ی نسخه‌های تازه هی بهتر و بهتر شد. چرا ما به پروژه‌هایمان مثل برنامه‌یی در حال توسعه نگاه نکنیم؟
تا می‌بینیم هیولای منفی‌بافی نق می‌زند، می‌گویم: ❜این فقط یه «ورژن» از کاره، می‌تونم تو نسخه‌ی بعدی ذره‌ذره بهترش کنم.❛
اینطوری شاید کمتر دلسرد شویم و کارهای تازه‌یی بیاغازیم.
شاهین کلانتری
یک پاسخ
دیدگاه جالبی بود
ذهن رو مجاب میکنه برای کمتر غر زدن ونق زدن