نقش نویسنده | اهمیت نمایشنامه‌نویسی از نگاه اکبر رادی

باز هم از اکبر رادی نقل می‌کنم. همیشه به نثر او باز می‌گردم و می‌آموزم.

این حرف‌ها نه فقط دربارۀ تآتر که دربارۀ بسیاری از فرآورده‌های فرهنگی دیگر هم صادق است.

بخوانیم:

…سرکار عالی که سال‌های مدید تحصیلات آکادمیک در ینگه دنیا کرده‌اید و به درجۀ اجتهاد و دکترای تآتر هم نائل شده‌اید، قطعاً بیشتر از بنده و کارگزاران امور اداری به نقش خطیر قلم واقفید و می‌دانید تا صحنۀ ایران درام‌نویس اصل به معنای خلاق و یکّه نداشته باشد، میلیاردها بودجه و اعتبار و کاخ و طرح و جشنواره و نیروی زنده (کارگردان و هنرپیشه) هم که به آن تزریق کنند، هَپَرو، انگاری ریخته‌اید روی آب؛ چنانکه تاکنون ریخته‌اید و بی حضور نویسنده آبی در آبدان تکان نخورده، صحنه وقاری نیافته است. مقصود تآتر خالص ملی، نمایش باشوکتی است که بند بندِ جوارح آن از متن تا مدیریت و سیاهی لشکرش اصیل، مستقل، خودکفا، و جوشیده از چشمه‌های درون صحنه، خودی باشد. و این ضرورتی‌ است جاودانه از سوفکل تا بکت، بروید تا به خوشه‌های کهشکشانیِ این هزارۀ سوم، که در دوران عظمت تآترِ هر ملتی نویسنده همیشه سر بخش بوده، خشت اول بنای هر نمایشی را همو گذاشته است، نه چرخ پنجم باد در رفته‌ای موسوم به «کارگردان/نویسنده» یا آدامپتاتوری که پشت صحنه مشغول مرمت متن‌های تَرَک خورده است. و نکته چنان بدیهی است که اگر شما مثلاً در رسانه‌ای بگویید: «ما متن نمایشی نداریم.» دقیقاً به معنای آن است که گفته‌اید: «ما تآتر نداریم.» (لطفاً از دوره‌های تفنن یا انحطاط تآتر نمونه نیاورید و استثنائات را هم فرع بر قاعده بدانید.)
نامه به منیره محامدی، پایاب، شمارۀ 5، تیر 1380