نمی‌توانی نه بگویی؟

عالی بود. ،ممنون از سایت خوبتون و این همه دانسته مفید که با مخاطب ها به اشتراک میذرید

عالی بود این پست. مرسی

خیلی اینجاش رو دوست داشتم واقعا انسان آزاد کسی هست که بدون بهانه اوردن و بقول امروزی ها پیجوندن به یک دعوت نه بگه

در مورد نه گفتن و ارتباطش با برنامه به شدت موافقم. هر بار برنامه ام رو حسابی بسته بودم راحت تر به وسوسه های رنگ به رنگ نه می گفتم. خیلی هم قاطع! واقعا تا حالا به ارتباطش با برنامه ای که داریم به این شکل فکر نکرده بودم.

دوست داشتم زمان متوقف میشد.همه ادما را به یه چاه مینداختم ،حتی ادامایی که بخاطر سردردشون تو دنیا نزدیکه دق کنم…..برای ارامشم……برای خودم……
انوقت چادرم را به آویز میاویختم .موهایم را انظور که پسندم بود پریشان میکردم، تکه پارچه ایی میپوشیدم و آزادنه دراین گرما به جزر ومد دریا تکیه میدادم و بار دیگر لالایی نسیم رو توی موهایم گوش میدادم ؛دوباره دختر بچه میشدم.
شبهایی که آسمان دلش گرفته و باران هرهر میبارد، تنهایی میرفتم بیرون زیر نور چراغ خیابانها قدم میزدم؛آزادنه!!بدون ترس از نگاه گرگ آلود خیابان نشینان!و بار دیگر آزادانه و مفتخرانه دختر می بودم.
کوچکتر که بودم فکر میکردم من دختر قصه پریانم ، اما حالا مردهای شهرمان را میبینم که به دختر های قصه پریان حمله میکنند؛پس خودم را زیر پارچه ای گرانابها و زیبا به رنگ سیاه مخفی کردم اما مگر باز هم آرامشت را به جان میگذارند؟
خسته شده ام از اینکه دختر بودن فقط برای عشق ورزی است !اینکه برای مردان اینجا باشیم.البته پرسنس های از جنس غول را هم زیاد بی تقصیر نمیبینم.
بهرحال…. اگر همینطوری پیش برود من شازده کوچولو گم میشوم و دیگر صدای جیریرک های تابستان و باران بیدارم نمیکند،اینجا جای من نیست من باید کوچ کنم.!!!شاید سیاره ای برای خود داشته باشم.

واقعا بارها و بارها بهم ثابت شده که ایده با مطالعه عمیق و کار عمیق بدست میاد…
جالبش اینجاست که اون ایده همیشه جلوی چشمم بوده اما فقط وقتی دیدمش که موبایل کنارم نبوده. فقط وقتی دیدمش که تمام تمرکزم روی مطالعه و نوشتن بوده.
انگار وجود موبایل آدم رو کور میکنه
نه اجازه میده ایده‌‌ها رو ببینی و نه اجازه میدی اون‌ها رو اجرا کنی.
به نظرم هممون جسارت اجرا کردن ایده‌ها رو داریم اما تمرکزش رو نداریم.

شاهین
مطالبت همیشه من رو به چالش میکشه تا یکبار دیگه تلاش کنم، اجرا کنم و تسلیم نشم
دمت گرم

چقدر این پاراگراف رو دوست داشتم استاد جان…

-نمی‌توانی نه بگویی؟
چون برنامۀ محکمی نداری. من هر وقت برنامه‌ام را شُل گرفته‌ام در نه گفتن ضعیف عمل کرده‌ام.

این‌روزها برای گفتن «نه‌»های بیشماری می‌جنگم، چونکه می‌دونم هدر دادن زمانم بیشترین پشیمونی رو برای من داره 🙂