چخوف: آن‌قدر بنویس که انگشتانت بشکند

خیره خیره نگاهم می کنند
– خب از صبح چیزی نخوردین ضعف می کنین
– از صبح ؟
می خندند ” مگر الان چه موقعی از روز است ؟ ”
– تصدقتان شوم ساعتی از ظهر گذشته است . علی الطلوع که از فریضه صبح فارغ شده اید دارید یک ریز می نویسین .
چه می نویسین که این گونه شما را از زمان و مکان فارغ نموده است .
قلم روی بند بند انگشتان تان مبارک تان جا انداخته .
با تعجب به انگشتان شان نگاه می کنند و خنده ای بر گوشه لبان مبارکشان می نشیند.
می گویند روزی از روزها در وبگاه استادی خواهید خواند که از قول یکی از نویسندگان روس خواهند نوشت :
«تا می‌توانی بنویس! بنویس! بنویس آن‌قدر بنویس که انگشتانت بشکند.»

اشک به چشمانم می نشیند ،
به عرض شان می رسانم خدا نکند انگشتان شما بشکند شما هستید و یک مملکت که چشم دوخته اند به مرقومات و منشات شما .
آه از نهادشان بلند می شود .
کجایی برادر که اگر مکاتبات مارا می خواندند
کارها به نظم و نظام می افتاد
و دیگر لازم نبود مرتب برایشان بنویسیم که چه کارهایی بکنند
و بعد که برای سرکشی بلاد می فرستیم
گزارش می دهند کارها همه برزمین مانده است .

از خودم می پرسک یعنی در همه این بلاد کسی دلسوزتر از این مرد پیدا می شود به حال کشورش ؟
«قسمتی از رویای من به گاه تماشای قائم مقام فراهانی موقع نوشتن منشات خود به سراسر ایران زمانی که امیر کبیر ایران بودند و صحبتی که داشتند با کسی که برایشان شربت آورده بود. »

واقعا از شاهین خان عزیز ممنونم
چه ایده بکری برای نوشتن قطعات داستانی ارائه فرمودند
نوشتن به یاد مانده های خواب های شبانه و رویاهایی که در بیداری داریم.
واقعا دست مریزاد جناب شاهین خان عزیز ” امیر الکتاب “

این خرده نوشته رو به عنوان کادوی تولدم برمیدارم در سوم مرداد 🙂

شاهین منم با اجازه‌ت یه جمله اضافه کنم به جمله‌ی چخوف:
خودت را به صندلی ببند و آنقدر بنویس و بجنگ تا زخم شوی و ایده‌ها از زخم‌هایت جاری شوند.