حسادت من به چند مرد بزرگ!

من مترجم نیستم، سودای ترجمه را هم در سر نمی‌پرورانم.

اما وقتی عبدالله کوثری و عزم او در ترجمه ی رمان‌های سترگ یوسا را  میبینم حیرت زده می شوم. اگر او نبود ما جنگ آخرالزمان و گفتگو در کاتدرالِ یوسا با چنین ظرافتی نداشتیم.

نمی توانم از ترجمه‌های شگفت انگیز مهدی سحابی فقید به راحتی بگذرم، او سرخ و سیاه استاندال و مرگ قسطی سلین و در جستجوی زمان از دست رفته پروست را برای ما به یادگار گذاشته است.

وقتی به سروش حبیبی و ترجمه‌های شگفت انگیز آناکارنینا و جنگ و صلح تولستوی و طبل حلبی گونترتگراس نگاه می‌کنم، چیزی جز تحسین و احترام به ذهنم نمی‌رسد.

یا بگذارید اینطوری بگویم که من به قدرت توجه و تمرکز این مردان هنرمند حسادت می‌کنم.

از خودم میپرسم چه میزان خویشتن داری در این مردان بزرگ بوده که بهترین های ادبیات را با چنین دقت و کیفیتی به زبان فارسی برگردانده اند.

آن‌ها کتاب‌هایی را ترجمه کرده اند که ما دیگر حتی فکر خواندن آنها را هم در سر نمی‌پروانیم.

برای نسل من که از بی طاقتی و ضعف در توجه و تمرکز رنج می بریم، دیدن چنین تلاش هایی عجیب و غریب و باورنکردنی‌ست، برای مایی که فقط استاتوس و جمله قصار می خوانیم.

دستاوردها و سختکوشی چنین مردانی همواره برایم انگیزه بخش بوده است.

همیشه سعی می‌کنم یکی دو تا از کتاب هایی را که ترجمه کرده اند روی میز کارم داشته باشم. تا یادم بماند می توان کارهای بزرگ و با کیفیت کرد.

به تعبیر استنلی کوبریک از داستان ایکاروس بازمیگردم: از رویای رسیدن به خورشید دست نکشیم، بیاید روی بال‌ها بیشتر کار کنیم.