تعلیق یعنی معلق بودن.
هدف از ایجاد تعلیق در نوشته، ایجاد حس انتظار در خواننده است.
تو با تعلیق خوانندۀ متنت را معلق نگه می‌داری و او از این انتظار و هیجان لذت می‌برد.
تعلیق را به دو شیوه در آثار مختلف می‌بینیم:
- نمی‌دانیم نتیجۀ ماجرا چه می‌شود. بنابراین انتظار می‌کشیم ببینم که بالاخره ته قضیه چی است. (مانند یک داستان پلیسی)
- از همان اول می‌دانیم آخر ماجرا چیست، اما دوست داریم ببینیم چه مسیری منجر به آن نتیجه شده است. (مانند یک داستان تاریخی)
کدام بهتر است؟
آن‌که بهتر اجرا شده است.
البته گروهی معتقدند دومی بهتر است.
چرا؟
چون همان اول آخر قصه را می‌گویی. اینجا تعلیق اثر به خاطر پایان‌بندی آن نیست، به خاطر وقایعی است که منجر به آن پایان شده. و این احتمالا باعث می‌شود اثر تو ارزش بازخوانی بیابد، و بازخوانی نشانۀ ماندگاری است. اما به یک داستان پلیسی فکر کن از روش اول برای ایجاد تعلیق بهره برده. چنین داستانی وقتی یک بار مصرف شد دیگر رغبتی برای مصرف دوباره برنمی‌انگیزد.
5 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
چه موضوعی! می‌خوام بیشتر در مورد تعلیق یاد بگیرم. خیلی ممنون 🌟⚘
سلام بر آقای کلانتری عزیز
مقاله مختصر، مفید و جذابی بود. متشکرم
با توجه به مشاهداتی که داشتم فکر کنم تعریف نوع سومی هم هست :
مخاطب از اول نمی‌داند چه اتفاقی در آخر داستان رخ می‌دهد. اما از جایی بر او مسلم می‌شود فلان اتفاق تلخ خواهد افتاد ( مثل مسیر سبز و خطا در ستارگان بخت ما) و او نمی‌خواهد چنین شود که در اینجا یک تقلای درونی در مخاطب ایجاد می‌شود.
نظر شما چیست؟
با تشکر
پاینده باشید
درود آبتین جان
این هم در همین دسته‌بندی موجود قرار میگیره.
ارادت
مطلب جالبی بود آقای کلانتری. توی سینما هم استاد بزرگ تعلیق رو جناب آلفرد هیچکاک مینامن که الحق استاد دلهره و تعلیق سینمان؛ ولی به نظرم من اگر نویسنده یا هنرمند دست قلمش قوی باشه ، میتونه در حالت اولی هم که گفتید یک فیلمی بسازه که بار ها بشه تماشاش کرد.
در هر حال هر دو روش فوق العادن و مونده به هنرمندی که ببینه حسش بیشتر با کدوم روشه !
مرسی