ابتذال دسترسی سریع و فرصت‌هایی که از دست می‌دهیم

سلام اقا شاهین.
خیلی عالیه که راجع به خیلی از مسائلی که جای دیگه ای صحبتی ازش نمیشه،شما می نویسید.
من توی سایتتون خیلی چیزها یاد گرفتم.
زنده و پاینده باشید.

متاسفانه کشور ما اول تکنولوژی رو وارد میکنه بعد وقتی میفهمه که ای بابا این تکنولوژی نیاز به آموزش و فرهنگ سازی داره که دیگه کار ازکار گذشته.نمونه هاش زیاده ولی یکیش که خیلی تو زندگی مردم الان ما تاثیرگذاشته اینترنته.ما هیچ وقت برای استفاده از اینترنت آموزشی ندیدیم اینکه میتونه این دسترسی سریع که نعمت بزرگی هست و ما دیگه مشکلات گذشته همچون مشکل شما برای دسترسی به افراد محبوبمون نداریم ولی همین نعمت اگه ازش درست استفاده نشه ابتذال بزرگی میتونه باشه.کسی که شعور استفاده از علم و هنر بزرگان رو نداشته باشه راحت میتونه با هر اظهار نظرنپخته اش فرصت رشد رو از خودش بگیره.کسی که میتونست با کمک و راهنمایی خواستن از بزرگان راه رشد خودش رو سریعتر بکنه حالا با اظهارنظرهای خامش درصدد توجیه خودشه یا صدالبته در عالم خودشه

بزرگ ترین لطمه ای که از سمت دسترسی آسان در فضای آنلاین و سرسری خواندن و گذشتن از دریای مطالب گوناگون متوجه من بوده کاهش توانایی تمرکز و سطحی نگری در موضوعات مختلف و نزول ساعات و حجم مطالعاتم در تمام این سال های وبگردی (=ولگردی آنلاین) بوده است و دلیل آن را بی خردی آنلاین خودم می دانم و دور شدن از خود واقعی ام در فضای مجازی که تنها درمان این درد لاعلاج نویسندگی و تعهد به نوشتن روزانه است.

آیا کامنت های ارسالی من در گذشته صبر وتامل نداشته؟

سلام و درود
بسیار نکته ارزشمندی رو ذکر فرمودید.

حرف از بچگی بود و آرزوهای بچگی. تنها آرزویی که از بچگی بهش رسیدم بزرگ شدن بود.

ای کاش روزی برسه که دیگه نگیم فضای مجازی بگیم فضای حقیقی و همونطور که هرکس اثر انگشت منحصر به فرد خودش رو داره تنها اکانت خودش رو هم توی این فضای هزار شخصیتی داشته باشه شاهین جان الان فضای مجازی مروج بی هویتی شده و هرکس متناسب با ماسکی که در اون لحظه برچهره داره اظهار فضل میکنه و مسئولیت کارش رو به اون نقاب نسبت میده بدون لحظه ای شک به اینکه این کار غلط را انجام داده ، در صورتی که در واقعیت چنین کاری نمیکند .هرچه انسان به واقعیت خودش نزدیک تر باشه صبر و تفکرش بیشتر میشه و درقبال کردارش بیشتر وسواس به خرج میده. کاش همه نقابها برزمین بیوفتد و به قول حضرت حافظ :تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد

ظاهر وسایل و ابزارهای ارتباطی این است که برقراری ارتباط را برای ما ساده‌تر کرده‌اند و فواصل مکانی را بی‌معنا ساخته‌اند. اما عدم وجود فرهنگ‌سازی مناسب در استفاده از این ابزارها منجر به همین فرصت‌سوزی‌ها می‌شود که شما فرمودید. متاسفانه دست بعضی‌ها در پیام فرستادن تند شده و قبل از آن هم چندان تمایلی به فکر کردن ندارند.

«ای بابا. اینا چیه گفتی. کی همچین چیزی گفته. من خودم خیلی حالیمه. اینا کین معروف شدن؟ اصلا من خیلی بهتر می‌دونم، بذار الان یه حالی ازش بگیرم.»
و سیخونک‌هایی که زده می‌شوند تا ذهن بیمار از آزردگی خاطر به شیدایی تمام برسد. گویی مغزها را برداشته و ادب را از منبع سوراخش در رفته. گندیده‌های زمانه از پی معجزهٔ اینترنت همچو باکتری بر سطح کشتزار آزمایشگاهی درون شبکه پخش شده‌اند.
هرجا نعمتی باشد لعنتی هم کنارش خرامان خرامان می‌آید. گویی از هم جدایی نباشدشان.

یک جورایی هرچی زحمت کشیدن بوده رفته. الانم که تبلیغات دروغین برای یک شبه ره صد ساله رفتن پر شده. خیلی‌ها رو جو برداشته که الان که راحتن پس در همان حدن. در حقیقت بدون زحمت رسیدن درونشون ریشه دوانده در حد تیم ملی:) ول کن هم نیستن که بابا بیا یکم تمرین کن یکم برو جلو بعد روی زمین بتُنی پشتک بزن. ولی کوش گوش شنوا؟

این می‌گذره و آخرش یهو میاییم به خودمون می‌بینم نه چیزی یاد گرفتمی نه ادب و احترامی برامون مونده …