به سیاق ریچارد براتیگان که گفت هر دختری را شعری باید، می‌توان گفت هر آدمی را پرسشنامهیی باید.
ماجرای «پرسشنامهی پروست» را می‌دانید لابد. فهرستی‌ست از سؤال‌های گوناگون که نشریات جهان تاکنون از هزارها نفر کرده‌اند (با جستجویی در وب نمونه‌هایی از آن را می‌یابید.).
حالیا هوس کرده‌ام پرسشنامهیی هوا کنم همواره‌به‌روز.
بگویم که مخاطبم را اهل نوشتن و خاندن پنداشته‌ام.
این هم از نخستین نسخه‌ی پرسشنامهی من (هر سه‌شنبه دو-سه پرسش تازه به آن خاهم افزود):
۱. پرسش خوب از نظر شما چگونه پرسشی‌ست؟
۲. اگر دستگاهی ساخته شود که با شیوه‌یی کاملن علمی و دقیق به شما ثابت کند که مطلقن استعداد نویسندگی ندارید، باز هم به نوشتن ادامه می‌دهید؟
۳. آیا بین کتاب و سایر رسانه‌های تفاوتی می‌بینید؟ برای نمونه شنیدن یک مطلب از طریق پادکست را با مطالعه‌ی آن در کتاب یکسان می‌دانید؟
۴. هنرهای هفت‌گانه را بسته به شدت علاقه‌ی شخصی‌تان چگونه اولویت‌بندی می‌کنید؟ (موسیقی، نقاشی، معماری، مجسمه‌سازی، تئاتر، سینما، ادبیات)
۵. مطالعه‌ی رمان را بیشتر دوست دارید یا داستان کوتاه؟ چرا؟
۶. اگر بنا باشد ۱۰ سال بعد تنها یکی از اهدافتان محقق شود، کدام هدف را برمی‌گزینید؟
۷. چه رفتارهایی سبب می‌شوند فردی را «جالب» بدانید؟
🥹 همواره مشتاقم پاسخ‌های شما را بخانم.