نمی‌تباهمت، می‌نویسمت

می‌نویسیم چون نگرانیم از تباهی چیزها و کسانی که عزیز می‌شماریم. 

بپرس من برای جلوگیری از تباهیِ چه می‌نویسم؟ برای عمر و جوانی‌ام؟ زیستگاهم؟ خاطرات عشقی نافرجام؟ تجربه‌هایم؟ یاد پدر و مادرم؟ 

از تباهی و تباهیدن و تباهیده و تباهنده باید نوشت؛ حتا اگر با نوشتن هیچ از تباهی نکاهیم، دست‌کم یادگاری می‌آفرینیم از یک زیباییِ از دست رفته. 

چه باک اگر این نوشته‌ها نیز روزی تباه شوند. 

مهم نفس جدال با تباهی‌ست.

2 پاسخ

  1. قلم بـه دست گرفتم کـه حرف حق بنویسم

    هر آنچه را نتوان گفت بر ورق بنویسم
    قسم بـه جان قلم خورده ام کـه نای قلم را
    بـه دست گیرم و تا آخرین رمق بنویسم
    بر ان سرم کـه بـه رغم محیط در همه ی جایی
    هر انچه حق بپسندد بـه حقِ حق بنویسم

    روز فکر هاي‌ خلاق

    روز اندیشه هاي‌ نو، روز قلم مبارک

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *