عشق باریده بود

ساعت ۱۱

سلام. راستش دوست ندارم اول برنامه زیاد حاشیه بروم و بگویم حالتان چطور است و روزتان بخیر و ازین حرف‌ها. پس فقط یک سلام می‌گویم و می‌روم سر هر چیزی جز اصل مطلب. چون اصل مطلب در کار نیست. این برنامه پانزده‌شانزده ساعت طول می‌کشد و کی حوصله دارد که پانزده‌شانزده ساعت راجع به اصل مطلب صحبت کند. دلم می‌خواهد به خیلی جاها سرک بکشم. این را هم بگویم: این وسطها می‌روم به کار و زندگی خودم هم می‌رسم، یکسره ننشسته‌ام اینجا که برای شما حرف بزنم. اصلن باید بروم به کار و زندگی خودم برسم که بتونم چیزی برای تعریف کردن پیدا کنم. فعلن آهنگی از موتسارت بشنوید تا من برگردم:

لینک دانلود موسیقی

۱۱:۳۰

رفتم به پیام‌های همکارانم جواب دادم و برگشتم. برای یک بابایی هم پول واریز کردم که فامیلی‌اش «صحرائی» بود؛ همین باعث شد یاد یک ماجرایی بیفتم:

یک روز منوچهر انور در جلسه‌ای می‌گوید در مجله‌ای شعری خونده که سراینده‌ش «ب.ب» بوده. بعد هم شعر را می‌خواند:

به صحرا شدم

عشق باریده بود و 

زمین از عشق تر شده بود

و چنان که پای مردی در گِل فرو رود

پایم فرو می‌رفت

               در عشق.

بعد از جمع می‌پرسد «شعرِ نوِ خوبی بود؟»

در صورتی که این بخشی از گفتار بایزید بسطامی در تذکرةالاولیاءست که عطار به فارسی برگردانده است.

خیلی وقت‌ها شعریّتِ یک نوشتۀ منثور خیلی شعری‌تر از نوشته‌های منظوم است.
منوچهر انور، جملۀ تجربه، شمارۀ پنجم دورۀ جدید

۱۳:۳۷

داشتم کتاب عین حب نباتِ جواد مجابی را ورق می‌زدم. یکی از نوشته‌های این کتاب را شما هم بخونید:

«حتما آدمی که صبح از خواب بیدار می‌شود غیر از آن کسی است که شب پیش در آن رختخواب خسبیده. وگرنه چه‌طور می‌شود که شخص، آن همه در رؤیایش با افراد جورواجور خفت‌وخیز کند و دشمنان و دوستانش را بی‌جهت بکشد. به هر قانونی با کارهای فراقانونی بخندد. صبح که بیدار شد با آن پیشینه برود پشت میزش به عنوان شاعر، قاضی، حداقل یک شهروند محترم. البته به خاطر کارهای خلافی که طی روز کرده‌ایم ، گاهی در شب مجازات می‌شویم اما عکس آن خوشبختانه پیش نمی‌آید. این هم یکی از فواید شیزوفرنی جمعی.»

یکی از دلایل اثبات خلاقیت آدم‌ها این است که همه خواب می‌بینیم. هر آدمی توی خواب خلاق است، چون می‌تواند نوع دیگری از روابط بین آدم‌ها و اشیاء را تصور کند. بسیاری از اوقات توی خواب پا به جاهایی می‌گذاریم که قبلن ندیده‌ایم، و این یعنی خلاقیت. حالا اگر یک نفر بتواند توی بیداری هم خواب ببیند می‌شود هنرمند. هنر یعنی رؤیابینی با چشم‌های باز.

۱۶:۴۲

صدای جوشکاری ساختمان بغلی آنقدر روی مخ است که دیگر نمی‌شود ادامه داد. می‌روم بیرون پیاده‌روی کنم. یک سری کارها را هم بیرون انجام می‌دهم. با حرف معروف نیچه خودم را تسکین می‌دهم:

تنها افکاری که در زمان پیاده روی به ذهن می‌رسند، ارزشمند هستند. (+)

۲۲:۳۰

یکی از نکته‌های بدیهی اما مهمی که امروز باز هم به آن رسیدم این بود:

اگر به یک کار، به شکل کار نگاه نکنی -فرضن آن را بازی بپنداری- کم‌تر خسته می‌شوی، شاید هم هیچ خسته نشوی.