در ادامه مطلب پیش عرض میکنم خدمتتان که::باز هم این نظر من است،شاید اهمیتی نداشته باشد ولی برای من مهم است.
بنده حرفه‌ای آن آقا را قبول ندارم.این تو ذوق زدن است طرف را از راهی که می‌خواهد برود باز می‌دارد.
مثال: یک بچه که تازه زبان گشوده با نوازش کردن وتشویق کردن آنمگویند بگو..بگو بابا،وقتی می‌گوید بابا پدر ومادر ذوق بچه را میکنن.
شرمنده زیاد حرف زدم.مرا ببخشید.راستی اگر جایی یا کسی را سراغ داشتید به بنده اطلاع دهید تا برایش چند صفحه ارسال کنم که اگر تایید کرد ادامه دهم اگر نه که خود را اسیر نکنم.
با تشکر فراوان از شما. ( آجر کم عندالاه)
Rzgd

سلام،خسته نباشید.
اول از همه این را بگم که می‌دانم.نه تنها حرفه ی کتاب نویسی بلکه تمام مشاغل و کسب وکارهاهر کدام به نوبه خود استاد کار خود را می‌طلبد.اما یک چیزی میان آن کسی که درس خوانده و آن کسی که درس نخوانده وتجربه کرده به صورت عملی،
تفاوت این دو دراین است که آن کسی که درس خوانده با جذر وفرمولو غیره سر وکار داشته .
ولی آن یکی هیچ چیز راجب جذر فورمول وغیره نداردولی کار را به انتها میرساند،شاید بهتر از آن کسی که درس خوانده است .این نظر من است که زندگی را تجربه کردم، تجربه زنگی نکرد.
این حرفها را برای این زدم: که بگم به قولی نخوردیم نان وگندم ،ولی دیدیم دست مردم.
بنده نه نویسنده هستم ،نه میدانم پال گراف چیست،نه چیزهای دیگری که راجب داستان نویسی وغیره می‌خواهد چیست.ولی زندگی را تجربه کردم.تجرب ای که شاید هر کس جای من بود کمر راست نمی‌کرد
بنابراین با خود گفتم وقتی از سفر ۱۱ ساله ای که رفتم برگشتم داستان زندگی خود را به تحریر در می‌آورم شروع کردم به نوشتن حدود ۳۰ صفحه نوشتم بعد به چند جا زنگ زدم وایمیل دادم گفتم لیا کسی پیدا می‌شود که این ۳۰ صفحه که نوشتم را بخواند ونظر خود را راجب اینکه آیا به درد چاپ می‌خورد یا نه .
کسی را نیافتم،تا اینکه یک نفر زنگ زد،من هم گفتم داستان از این قرار است ومن داستانم را نوشته ام،گفت شما کلاس رفتید گفتم من اصلا” نویسنده نیستم. دیگر زیر بار نرفت ،هر چه گفتم گفت نه گفتم حداقل چند صفه از آن را بخوانید گفتدشما اول باید کلاس بروید آموزش‌های کامل را ببینید بعد شروع کنید.

سلام شما چقدر خوب و عالی هستید آشنایی باشما یکی از بهترین قسمت های زندگی من است
همیشه موفق باشید

شب بخیر استاد ارجمند من امروز توسط آقای مهندس سلیمانی با شما آشنا شدم در حوزه محیط زیست دغدغه مند هستم برای تولید محتوا پیشنهاد شد از شما کمک بگیرم تا متن نویس برای مخاطبینم باشم در این مورد راهنمایی میخواهم سپاسگزارم

[…] برا آشنایی بیشتر با مدرس دوره می‌توانید به این لینک مراجعه کنید: شاهین کلانتری […]

سلام و علیکم
من به زودی میشم یکی از هنر جویاتون.
توی کامنت ها معلومه خیلی از کلاس هاتون راضی بودن.
امیدوارم شما بتونید تنها کسی باشید که در سال های آینده اگه کسی ازم پرسید کی باعث شد به اینجا برسی شما بیاین تو ذهنم:)))

کلاس های شما عالیه و من ایده های خوبی رو در کلاس های شما پیدا می ‌کنم

من تاحالا استاد زیاد داشتم اما شاگرد همه شون برای مدت کوتاهی بودم اما مرداد بیاد میشه یکسال از دوره نویسندگی خلاق 46 و من هنوز شما رو استاد خودم میدونم

چطوری میشه فهم فلسفه نویسندگی رو با زندگی خود بدوزیم؟!

بهترین اتفاق زندگی من آشنایی با شما بود.

استادشمامثل نسیمی که آرامش وبه من هدیه کردین. وامیدوارم روزی باعث افتخارتون شم.

سلام
خوشحالم که با این دوره ها آشنا شدم. امیدوارم روز بروز بیشتر بدرخشید.
هنرجوی مدرسه نویسندگی

شما بی نظیرید.
به جرات میتونم بگم شما دریچه ای جدید به زندگی پر تلاطم من باز کردید. تا زاویه دیدم را تغییر دهم. من تاپایان عمر شاگرد شما خواهم بود‌. هرچند شاید شاگرد زرنگی نباشم. ولی تلاشم را صدچندان میکنم. از خداوند میخواهم تا همیشه تنتون سلامت و دلتون شاد باشه. و همواره بدرخشید.
پاینده باشید و مانا🙏

و موضوع دیگر آنکه: من برداشت خودم را از موضوعات و اطلاعات و … در ویرگول، بصورت مقاله می نویسم و یکی از اساتیدم در رشته ی فلسفه، همیشه به من می گویند “چرا منبع ذکر نمی کنی؟”
البته من خودم دانش آموخته ی رشته ی فیزیک هستم (چقدر بی ربط به نویسندگی خلاق !) اما بسیاااااار علاقمند
سوال من اینست که وقتی “یادداشت” برداشت و تجربه ی شخصی من است، چگونه منبع ذکر کنم و آیا اساسا ذکر منبع در این گونه ی نوشتار، ضروری است؟
با سپاس فراوان

سلام استاد گرامی
قبلا با نام زهرا صفوی در سایت نظر داده بودم و به تازگی نامم را به آنچه دوست دارم، تغییر داده ام (شادی)
در مقاله ای با افتخار نقل قولی از شما، نوشته ام.
میدانم که کارهای بسیار مهم و لذتبخشی بطور روزانه دارید، اما اگر زمان شما اجازه می دهد، بسیار خوشحال می شوم یادداشت مرا نیز ملاحظه بفرمایید.
البته بیشتر برای آنکه مطمئن شوم آنچه برداشت کرده و نوشته ام، منظور دقیق شما استاد گرامی بوده است.
با سپاس فراوان

امروز داشتم عزمم رو جزم می کردم که سری به تکالیف کلاس نویسندگی خلاق بزنم. با مشاهده آدرس لینکها کنجکاو شدم که وب سایت استاد محبوب این روزهایم را ببینم. عزیزی که با صدای گرم و دلنشینش هر هفته بذر امید و اشتیاق رو در قلب یخی من می کارد. قلبی که رنج روزگار در حال فسیل کردن آخرین ذره های خلاقیت های بر باد رفته اش بود .
وب سایت را خانه امنی برای چشمهای خسته از زرق و برق اصحاب رسانه یافتم. از گردش در لابه لای صفحات بدون عکس و رنگهای اجق وجق و تبلیغات چشمک زن بسی لذت بردم. وب سایت با داستانک ها ، دل نوشته های روزانه و توصیه هایی در مورد خوب نوشتن مزین شده بود و براحتی جوابگوی اشتیاق و هوس یادگیری و آگاهی هست.
سپاس از همه لحظاتی که با تلاش و شکیبایی ، شاهینی آفریدید که رهرو دلباختگان این عرصه باشد .
(کامنت رو ویرایش کردم و همه صفتهای استفاده شده را تا جایی که توان داشتم جایگزین کردم 🙂 )

استاد علت استفاده از عکس کودکیتون در صفحه «درباره من»، جلب اعتماده؟
داشتم این صفحه رو تحلیل میکردم. به نظرم عکس اولی که برای این صفحه در نظر میگیریم خیلی مهمه؛ باید از زاویه روبرو باشه تا تمام صورتمون در عکس نمایان باشه. باید بذاریم مخاطب چهره ما رو ببینه. این دقیقن همین کاریه که شما در عکس اولتون انجام دادین. حتی لباسها، لباسهایی هم که میپوشیم مهمه، چون نمایانگر شخصیت ماست. لبخند، لبخند هم میزان صمیمیتتون رو به مخاطب منتقل میکنه. الان که فکر میکنم میبینم چقدر مهمه چه عکسی تو سایتمون میذاریم. به همین دلیل من هم تا رسیدن به وزن مطلوب و گرفتن عکسی درست‌حسابی، صبر میکنم.