بسیاری از جملات قصار تحریک‌آمیزند (!) و غالباً می‌توانند به‌سرعت موافقت یا مخالفت ما را برانگیزند.
می‌خواهم چند روز یک‌بار، در همین صفحه فقط دربارۀ یک جملۀ خاص بنویسم: جملۀ معروفی از نیچه که به ضرب‌المثل تبدیل شده و به نظر می‌رسد کماکان لقلقۀ زبان لقلقیان (!) خواهد بود…
دربارۀ جملات کوتاه در صفحۀ بهترین کلمات قصار هفته با جزییات و لینک‌های متعددی نوشته‌ام. فرق این صفحۀ با آن صفحه، نشر حرفای گنده گندۀ صاحب این کیبورد است.
این صفحه قبلاً شامل جملاتی از میان دیگر نوشته‌های من بود، اما حالا تصمیم گرفته‌ام تا هفته‌ای یک‌بار با جملاتی جدید، تازه‌اش کنم…
گاهی یک جملۀ کوتاه می‌تواند ماه‌ها و سال های طولانی از ذهن و ضمیر ما بماند و بر مدل ذهنی ما تاثیر گذار باشد.
من جملات کوتاه را قرص‌های اشتهاآوری می‌دانم که می‌توانند هر نویسنده‌ای را به نوشتن وادارند.
بسیاری از مهم‌ترین کتاب‌های فلسفی نیز در قالب جملات کوتاه نوشته شده‌اند…
من بسیاری از اوقات از کتاب به کتاب می‌رسم. چند روز پیش مشغول خواندن کتاب «در حال و هوای جوانی» شاهرخ مسکوب بودم. اشارۀ مثبت او به کتاب «آسمون ریسمون» ایرج پزشکزاد باعث شد که مدتی دنبال این کتاب بگردم. تا اینکه پس از ناامیدی از یافتن کتاب، بالاخره لابه‌لای کتاب‌های خاک‌گرفته و درهم یکی از دستفروشی‌های انقلاب…
گاهی اوقات کلمات قصار می‌توانند سوالات عجیب و مهیجی را برای ما ایجاد کنند. یکی از جملات خلاقانۀ نویسندۀ بزرگ «سال بلو» را برگزیده‌ام تا کمی دربارۀ آن با هم گفت‌وگو کنیم…
می‌بینی درست در لحظاتی که حس می‌کنی جسم و ذهنت توان کافی ندارد، اتفاقاً بهتر می‌نویسی. آن خستگی کاذب…
