حافظ دیشب به من گفت: نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
ذهنم مه گرفته بود، گوش نصیحت نداشتم، در عوض توی اتاق راه رفتم و در خودم گفتم:
خوشبختیِ غول‌های کلاسیک دنیا -از حافظ و سعدی تا شکسپیر و دانته- این بوده که اندازۀ ما به این‌همه منبع و کتاب و از همه وسوسه‌کننده‌تر…
آیا می‌توان در عرض یک هفته خلاق‌تر شد؟
با توجه به تجربۀ شخصی خودم در یک هفتۀ اخیر می‌توان بگویم بله.
اما قبل آن برگردیم به یکی دو هفتۀ پیش…
یکی از تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاقات زندگی هر نویسنده، زمانی‌ست که حس می‌کند به پایان خط رسیده؛ و دیگر حرف تازهای برای گفتن ندارد…
چشمم را باز می‌کنم، گربه را می‌بینم که مثل بقچۀ نان مادربزرگم، روی میز تلویزیون جا خوش کرده. باز چشمم را می‌بندم. جستجو می‌کنم. توی ذهنم مثل سالن فشن است، ایده‌ها می آیند، چند قدم آهسته راه می‌روند، لبخندی می‌زنند و می‌روند.نه، نه، نه…
جواد مجابی در کتاب یادداشت‌های آدم پرمدعا جملۀ مهمی نوشته که اول آن را با هم بخوانیم:
«شاعری که کتاب‌های چاپ شده‌اش زیاد توی کتابفروشی‌ها معطل نمی‌شد روزی به من گفت…
سایه در یکی از مصاحبه‌های اخیرش می‌گوید، اگر به گذشته بر می‌گشت موسیقی را به جای شعر برمی‌گزید؛ چون موسیقی زبان مشترکی بین تمام انسان‌هاست و نیازی به واسطه و ترجمه ندارد…
هر کسی که سراغ نواختن پیانو نمی‌رود، نه استعداد آن در همه هست و نه توان مالیِ داشتن و آموختن پیانو.
نوشتن اما ارزان و تقریباً رایگان است، افراد بیشتری هم حس می‌کنند استعداد این کار را دارند، ولی باز هم کم‌تر کسی سراغ نوشتن می‌آید…
تو این ستون، بعضی از روزای هفته محاوره می‌نویسم؛ یعنی «می‌شود» میشه «میشه!»
من همیشه به دوستانم توی دوره‌های نویسندگی پیشنهاد می‌کنم که سراغ محاوره‌نویسی نرن، چون یه جور تنبلیِ نوشتاری میاره. ضمن این‌که ما فارسی‌نویسی درست رو با نشکسته‌نویسی یا نوشتن به زبان نوشتار یاد می‌گیریم…
کم پیش می‌آید جمله‌ای روی دیوار اتاقم نقش ببندد؛ اما در مواجه با جملۀ جرج اورول، حس کردم به فرمول جذابی برای بهتر زیستن رسیدهام…
نوشتن هم مثل زندگی مشترک، ممکن است در اثر روزمرگی، پس از مدتی تکراری و ملال‌آور بشود.
چه باید کرد؟ وفاداری یا خیانت؟
به‌جای خیانت به نوشتن می‌توان…
