پیش‌حرف: من خودم را عادت داده‌ام تا هر چیزی خوبی که حس می‌کنم برای خودم مفید و موثر بوده، اینجا با شما به اشتراک بگذارم. خیر این عادت را هم دیده‌ام و تشویق شده‌ام تا به سمتی حرکت کنم تا در میان تمام چیزهای خوبی که می‌خوانم و می‌بینم و می‌شنوم چیزی از شما پنهان…
پیش‌حرف: گاهی اوقات تعریف تازه‌ای از یک موضوع، روند نگرش و نگارش ما نسبت به آن موضوع را به کلی دگرگون می‌کند. برای من بارها پیش آمده که آشنایی با تعریف دیگری از یک چیز، اهمیت آن موضوع را برایم دو صد چندان کرده است. بسیاری از این تعاریف هم فرامنطقی بوده‌اند و هیچوقت آن‌ها…
پیش‌حرف: چند سطر زیر را سعید عقیقی نوشته است. این نوشتۀ کوتاه چند سال پیش تصویر زمینۀ رایانۀ من بود. هر بار پیش از شروع کارها نگاهی به آن می‌انداختم، و همین باعث شد تا همیشه در ذهن و زبان من جاری باشد. نمی‌دانم آیا هنوز ذره‌ای در اجرای جان کلام این چند سطر موفق…
می‌خوام یه مقاله بنویسم دربارۀ زندگی خلاقانه. داشتم فکر می‌کردم چجوری شروع کنم. با خودم گفتم اصلاً چرا راه دور برم، همین الان، آره بذارید تعریف کنم همین الان چی شد، تا دستم رو گذاشتم رو کیبورد و دو سه کلمه زدم…
در این جمله‌ها هم از تعاریف و موضوعات اساسی گفته می‌شود و هم از تکنیک‌ها و ترفندهای جزئی. نظم و ترتیب خاصی هم در کار نیست. روال کار هم به صورت خواهد بود که…
می‌نشینی پشت میز و می‌خواهی نوشتن را آغاز کنی؛ اما می‌ببینی از تمام آن شور و انگیزه‌ای که گهگاهی سراغت می‌‌آید خبری نیست. چه اتفاقی افتاده؟ چرا چیزی تو را برای نوشتن تحریک نمی‌کند. چرا از آن همه موضوع جذابی که تو را به نوشتن واداشته‌اند خبری نیست؟
حافظ دیشب به من گفت: نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
ذهنم مه گرفته بود، گوش نصیحت نداشتم، در عوض توی اتاق راه رفتم و در خودم گفتم:
خوشبختیِ غول‌های کلاسیک دنیا -از حافظ و سعدی تا شکسپیر و دانته- این بوده که اندازۀ ما به این‌همه منبع و کتاب و از همه وسوسه‌کننده‌تر…
آیا می‌توان در عرض یک هفته خلاق‌تر شد؟
با توجه به تجربۀ شخصی خودم در یک هفتۀ اخیر می‌توان بگویم بله.
اما قبل آن برگردیم به یکی دو هفتۀ پیش…
یکی از تلخترین و شیرینترین اتفاقات زندگی هر نویسنده، زمانیست که حس می‌کند به پایان خط رسیده؛ و دیگر حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد…
چشمم را باز می‌کنم، گربه را می‌بینم که مثل بقچۀ نان مادربزرگم، روی میز تلویزیون جا خوش کرده. باز چشمم را می‌بندم. جستجو می‌کنم. توی ذهنم مثل سالن فشن است، ایده‌ها می آیند، چند قدم آهسته راه می‌روند، لبخندی می‌زنند و می‌روند.نه، نه، نه…
