یادداشت‌نویسی روزانه به مثابه شکستن شاخ غول!

به تجربه می‌گویم نوشن از آن کارهایی نیست که با ممارست آسان شود. درست بر عکس.
-سوزان سانتاگ

بله، سه ساعت تمامه که نشستم یادداشت سایت رو بنویسم اما باز اضطراب انتخاب از چند طرف به ذهنم هجوم آورده.

یکی انتخاب بین ایده‌های مختلف. اینکه کدوم یکی از فکرهای تازه‌ای که پختم رو توی وبلاگ سرو کنم. که خب وسواس و حساسیت من گاهی کلافه‌کننده میشه و همین ممکنه آدم رو دچار فلج انتخاب بکنه و تصمیم بگیری هیچ انتخابی نکنی. 

یکی هم به فرم بر می‌گرده، مثلاً همین سطرهایی که الان دارید می‌خونید رو شکسته نوشتم. اما انتخاب محاوره‌نویسی به این سادگیا نبود. چون نوشتن به زبان نوشتاری رو حرفه‌ای‌تر و درست‌تر می‌دونم.
علاوه بر این کلی انتخاب دیگه هم هست: آیا این نقل قول جاش اینجا خوبه؟ با قصه شروع کنم یا یک سوال یا…؟ پایان‌بندی یادداشت قابل قبول هست؟ و کلی چیز دیگه که باید درباره‌شون تصمیم بگیری.

و همۀ اینا، حتی در نوشتن یه یادداشت ساده هم از آدم انرژی می‌گیرن.

مثلاً من سه روزه دارم به یکی از دوستای کتابخون که کلی هم حرف برای گفتن داره، اصرار می‌کنم هر روز یه چیزی واسه وبلاگش بنویسه. خب، روز دوم گفت که داره می‌نویسه و متن کامل نشده و فرداش بهم می‌رسونه. روز سوم هم که کلاً از نظرها غایب شد و خلاصه هیچ خبری ازش نیست.

در کل می‌خوام بگم نوشتن تشویش‌های خاص خودش رو داره. 

ست گادین همیشه می‌گه وبلاگ‌نویسیِ روزانه، یکی از بهترین راه‌های تمرین نویسندگی و همینطور توسعۀ فردیه.

تو نگاه اول توصیۀ ساده و محدودی به نظر می‌رسه. بعدش ممکنه بریم وبلاگ ست گادین رو ببینیم و با خودمون بگیم، نوشتن این چیزا که خیلی ساده‌ست، بعضی پست‌ها هم که فقط دو سه خط هستن. حالا ممکنه با خودمون بگیم:

اصلاً نوشتن این یادداشت‌ها چه فایده‌ای داره. (که خب بی‌فایدگی این کار از نظر شما می‌تونه دلایل مختلفی داشته باشه. از جمله اینکه ممکنه حس کنید حرف تازه‌ای ندارید، و ست گادین هم داره یه سری چیز رو هی تکرار می‌کنه. و اصلاً کی حال داره این چیزا رو بخونه.)

اما بعد ممکنه با خودتون بگید، باشه من این کار رو می‌کنم و از فردا می‌نویسم. یکی دو تا چیز هم می‌نویسید و بعد کم میارید و بی‌خیال میشید. هزار تا بهانه هم واسش پیدا می‌کنید. اما خب اگه تو این مرحله یه ذره سماجت داشته باشید می‌فهمید که ست گادین چه توصیۀ ارزشمندی کرده. اونایی که دووم بیارن می‌فهم که چرا نوشتن روزانه و انتشار یه ذره متن، نه تنها مهارت نوشتن، بلکه مهارت زندگی ما رو بیشتر می‌کنه.

وقتی هر روز خودت رو مجبور می‌کنی چیزی بنویسی:

یاد می‌گیری حداقل یه مقدار بهتر و درست‌تر فکر کنی. (نشخوارهای ذهنی ما اسمشون فکر نیست. اگه تونستیم نقادانه و نظام‌مند دربارۀ بعضی چیزا متن مکتوب بنویسم، اون وقت تا حدی به تفکر واقعی نزدیک می‌شیم.)

مسائل و گزینه‌هایی در برابر تو قرار می‌گیره که باید روشون تامل کنی و تصمیم بگیری. (و اینجاست که ما با تصمیم‌گیری و سروکله زدن دربارۀ اجزای مختلف متن، از فرم گرفته تا موضوع و برداشت مخاطب و … مسئله حل کردن و مواجه شدن با چالش‌های فکری رو تمرین می‌کنیم.)

سرسختی و سماجت تو بیشتر می‌شه. (الان که دارم این پست رو می‌نویسم ساعت ۳ نیمه شبه. از صبح تا حالا مدام توی جلسه و ملسه بودم یا داشتم مصاحبۀ انتخاب اعضای دوره رو انجام می‌دادم و خلاصه یه لحظه بیکار نبودم. اما تعهد به وبلاگ‌نویسی روزانه من رو ملزم کرده که هر طور شده وبلاگ رو به‌روز کنم. من با تعهد، عضلات ارادۀ خودم رو قوی‌تر می‌کنم و این پیام رو به خودم که می‌دم که: من می‌تونم تحت هر شرایطی به کاری که برام ارزشمنده پایبند باشم.)

این کارا سخت هستن، ولی معمولاً به موفقیت‌های شیرینی منجر میشن.

گابریل گارسیا مارکز یه وقتی گفته بود:

اکنون چیزی به شما بگویم که فقط همین حالا آن را فهمیده‌ام، پس از چاپ پنج کتاب، حرفۀ نویسندگی، احتمالاً هر چه بیشتر می‌نویسی مشکل‌تر می‌شود.