در آثار قدما گاه خودِ حروف مایه‌ی مضمون‌پردازی‌‌ست.
جمالی دهلوی سروده:
بر جمالی تا میمش شد عیان
بر سرش بنشست جیم جاودان
میم نامش هر که جا در خود نداد
همچو میم مرده دایم مرده باد
میم نام او به نام ما بس است
هم به نام او کلام ما بس است*
بهله. شاعر صفا می‌کند با دومین حرف نامش که میم است و مشترک با مرادش.
به اسمم که می‌نگرم هـِ دو چشم را چشم‌گیرتر می‌بینم، که در هر دو اسمم، اسم درون‌خانوادگی (شاهرخ) و اسم رسمی (شاهین)، مشترک است.
حالا نه به خاطر اسم خودم، ولی هـ دو چشم گرافیک‌خورش ملس است، حتا کتابی هم چاپ شد سال‌ها پیش که مجموعه‌یی مفصل از طرح‌های گوناگون از هـ بود.
شما چی؟ کدام حرف اسمتان را بیشتر دوست دارید؟
*مرآتُ‌المعانی، نشر حقیقت، ص ۳۰