تقریباً محال است پیش مدیران و کارفرماهای ایرانی بنشینید و از کمبود نیروی تولید محتوا و ناشی‌گری‌های متقاضیان این کار گلایه نکنند.
به‌علاوه در فضای فعلی بازار محتوا، اغلب افراد بیش از اینکه به تولید محتوا علاقه‌ای نشان دهند، به کسب عنوان‌هایی مانند مدیر یا استراتژیست محتوا علاقه نشان می‌دهند.
پس با قحطی تولیدکنندۀ محتوا چه باید کرد؟
تصور کنید در کلبه‌ای میان یک دهکدۀ سرسبز زندگی می‌کنید. هیچ سرصدایی مزاحم شما نیست و میتوانید تمام روز را به خواندن و نوشتن بگذارنید؛ و کتابخانۀ بزرگی دارید که یک قفسۀ آن شامل آثار چاپ شدۀ شماست. فقط اول هر ماه، حین نوشتن، صدای زنگ پیامک بانک به صدا در می‌آید…
«بازاریابی محتوا» جزو مهمترین موضوعاتی‌ست که هنوز در ایران، بازاریابی محتوایی چندانی برای آن صورت نگرفته است.
طنز تلخ ماجرا اینجاست که ما برای معرفی و ترویج کاری که خودمان را فعال و کارشناس آن می‌دانیم، بازاریابی محتوا را به کار نبسته‌ایم…
قبول؛ نوشتن و منتشر کردن، در خیلی از مواقع نفرت‌انگیز به نظر می‌رسد. چون دقت و تمرکز می‌خواهد. اما باید دانست که بدون سوخت مکتوب، موتور محتوا روشن نمی‌شود و از صوت و ویدیوی ما هم چیزی جز خرخر و ناله به گوش نخواهد رسید…
در حال حاضر بیش از ۱۰۰ سایت مرتبط با محتوا در ایران وجود دارد؛ و روزبه‌روز بر این تعداد افزوده می‌شود؛ اما به شکل تکرار‌شونده‌ای اغلب این سایت‌ها پس از چند هفته فعالیت، عطای محتوا را به لقایش می‌بخشد.
راستی چرا یخِ کار محتوا به سرعت نمی‌گیرد؟
بهمن فرسی نوشته بود نویسندگی مایه و بر وزن مایه می‌خواهد!
البته بر وزن مایه ربطی به جنسیت ندارد. آدمیزاد اگر می‌خواهد گام بلندتری بردارد باید مقداری از آن را داشته باشد.
دربارۀ داشتنِ «بر وزن مایه!» اشتباه رایج این است که فکر می‌کنیم دل و جرئت فقط در جنس حرفی‌ست که می‌زنیم…
