دسته: بهره وری

به‌هرحال، حضور در جمع در ذات خود رگه‌هایی از ابتذال را دارد و هرچقدر هم سرت به کار خودت باشد ممکن است فضولتاً (!) درگیر ماجراهایی بشوی که دخلی به تو ندارد…

آنچه من داشتم و شاید دیگران نداشتند، قابلیت چسبیدن به کار بود و چیزی که واقعاً مهم است هم همین است نه استعداد. باید به کار بچسبی.

این را دوریس لسینگ گفته، نویسندۀ بزرگی که به عنوان مسن‌ترین برندۀ جایزۀ صلح نوبل؛ تا واپسین دم عمر به کارش چسبیده بود.

ما خسته و پریشان و ناامید می‌شویم. چون اولویت‌بندی نداریم؛ یا درست‌تر اینکه با اولویت‌ها سر سازگاری نداریم.

چند بار برنامه ریخته‌ایم و گام‌های یک روز کاری را به ترتیب تنظیم کرده‌ایم؛ اما در عمل همۀ کارها را پس و پیش انجام داده‌ایم؟

اصولاً هر کسی که ما را به کار کم‌تر توصیه کند یا خائن است یا نادان. همین‌قدر قطعی و رادیکال می‌گویم که اهمیت عمل‌گرایی و تلاش بیشتر را نشان بدهم.
من با روزی ۱۰ پست آموزشی در اینستاگرام هنوز حس کم‌کاری دارم….

تصور کن که می‌خواهی جستار تازه‌ای بنویسی. وقتی با سیستم متصل به اینترنت و موبایلِ روشن به چنین کاری مبادرت می‌کنی، تقریباً با نوشتن هر جمله برای جستجویی مرتبط یا غیرمرتبط در گوگل وسوسه می‌شوی…

از ایدۀ تعطیلی و روزهای تعطیل بیزارم؛ هرروز من باید به زیبایی و شادابی یک روز تعطیل باشد…