«اگر کار موردعلاقه‌ات را انتخاب کرده باشی، هر روز با اشتیاق تمام از خواب بیدار می‌شوی» تو این را می‌شنوی، با خودت می‌گویی: پس چرا من که هر شب با کلی انگیزه دلم می‌خواهد صبح کلۀ سحری بیدار شوم کار موردعلاقه‌ام (فرض کنیم نوشتن یک کتاب) را انجام بدهم، ساعت ده یازده روز بعد باید…
همیشه عذاب وجدان داشتم، گمان می‌بردم کاری که می‌کنم کار واقعی نیست. انگار که گوشه‌ای لم داده بودم و شکنجۀ دیگران نگاه می‌کردم و خجالت‌زده از شکنجه‌نشدنِ خودم، به این فکر می‌کردم: اگر واقعاً کار می‌کنم، پس چرا به اندازۀ دیگران زجر نمی‌کشم؟
چند سال پیش در مطلبی با عنوان «سیزده نکته درباره ماندن در اتاق» از سوزان سانتاگ نقل کرده بودم:
«اگر بخواهید پایتان را از حد یک اثرِ صرفا خوب و امیدوارکننده فراتر بگذارید و به خطرپذیری و رضایتی حقیقی برسید که در بسیاری از آثار وجود دارد، ناچارید…
شتابزدگی، تکرار و کهنگی می‌آورد. اگر به انجام کارها در دقیقۀ نود عادت کرده باشید حتما شما هم این بعد از انجام کار چنین جملهای را به خودتان گفته‌اید: «اینبار هم نشد اون کاری که می‌خواستم بکنم. دفعۀ بعد باید زودتر شروع کنم تا بتونم یه حرکت تازه بزنم.» تصور کنید از جایی سفارش تولید…
اگر سالی یک عادت بد را ترک کنیم، کم کم به آدم کاملی تبدیل خواهیم شد. توماس د کمپیس اغلب ما هر روز به شکلی گند می‌زنیم توی زندگی خودمان. بیشتر اوقات هم بعد از هر اتفاق تلخ تصمیم می‌گیریم دیگر از دفعۀ بعدی دست خودمان را داغ بگذاریم و دیگر آن کار اشتباه را…
بحثم را با اساره به استعارۀ مهم گوسفندنگری آغاز کرده‌ام.
سپس با اشاره به ۲۴ ساعت هر روز، به عنوان یکی از مهم‌ترین منابع برگشت‌ناپذیر، از پیش گرفتن گوسفندنگری برای برنامه‌ریزی روزانه گفته‌ام…
معمولاً می‌گویند شتابزدگی خوب نیست. اما باید دید کجا و در چه مرحله‌ای از کار. اتفاقا خیالی وقت‌ها تامل زیاد در لحظۀ جوشش و الهام مثل سم است، آنجا باید شتابزده‌ترین باشی. یاد جملهای از جو ویتالی افتادم…
بر خلاف برخی ایده‌های رمانتیک دربارۀ شب‌بیداری نویسندگان، غالباً کیفتیت ذهن در ساعات واپسین روز کم‌تر می‌شود؛ ذهن خسته‌ای که تمام روز درگیر هزار کار و تصمیم و مختلف بوده چگونه می‌تواند سه هزار کلمۀ نسبتاً قابل‌قبول بنویسید؟ گاهی شاید، اما نه همیشه…
نه‌تنها ابزارهای مختلف روی نوشته‌های ما تأثیر می‌گذارند؛ بلکه وضعیت جسمی ما هم روی کم و کیف آثارمان مؤثر است. نوشتن یک ایده، در حال لمیده روی کاناپه، با نوشتن همان ایده در پشت میز و با حالتی شق‌ورق، ممکن است به نتایج کاملاً متفاوتی منجر شود…
به‌هرحال، حضور در جمع در ذات خود رگه‌هایی از ابتذال را دارد و هرچقدر هم سرت به کار خودت باشد ممکن است فضولتاً (!) درگیر ماجراهایی بشوی که دخلی به تو ندارد…
