چند بار شده که با کلی انگیره برای برنامه‌ریزی وقت گذاشته‌اید؛ اما نتوانسته‌اید به آن پایبند بمانید؟
در زندگی همۀ ما ده‌ها سال نو و هزاران شنبه هست که برای شروع کارهای مختلف برنامه‌ریزی کرده‌ایم و در عمل شکست خورده‌ایم…
«من همیشه شاگرد اول بودم. تو تیزهوشان درس خوندم. تو دوران مدرسه هیچ کار بدی نکردم که خانواده‌م اذیت بشن. هیچ وقت تو مدرسه دعوا نکردم. سرم تو کار خودم بود و همه هم دوستم داشتن. تو کنکور رتبۀ خوبی آوردم. تو یه دانشگاه خیلی خوب تهران هم قبول شدم. تا خود دکترا هم تقریباً با آرامش و بدون هیچ مشکلی بالا اومدم. حالا هم شغلم بد نیست. احتمال ارتقا هم هست. ولی…»
خودت هم می‌دانی که انجام «اگر توانستی‌ها»، ذوق و تمرکز و خویشتنداری بیشتر می‌خواهد.
چون این کارها وعدۀ چندان روشن و مشخصی به تو نمیدهد؛ اما جایگاه پر زرق و برق مدیریت و فیش حقوقیِ چاق و چله، سر و مر و گنده به تو چشمک می‌زند…
اینستاگرام را باز می‌کنی، می‌بینی دوباره استوری گذاشته. یا تبلیغ محصولش، یا عکس خودش با جمله‌ای مثبت و انگیزشی.
اوایل حرص می‌خوری، از یک جایی به بعد طاقت نمی‌آوری و آنفالو می‌کنی. یا نه در یک کشمکش مازوخیستی، به دنبال کردنش ادامه می‌دهی و بیشتر و بیشتر حرص می‌خوری و با خودت وآدم‌های شبیه خودت می‌گویی…
زندگی ۹۹ درصد ما با کارهای غیر مهم و رؤیاپروری برای کارهای مهم تلف می‌شود. آن ۱ درصد دیگر مدام به خودش گوشزد می‌کند…
نوشتن از توسعۀ فردی و موفقیت ربطی به نادیده‌گرفتن مشکلات و تلخی‌ها و بازی مسخرۀ «من سیاسی نیستم» ندارد…
من موفقیت و رضایت خودم را با غالب بودن یکی از دو وضعیت زیر بر زندگی‌ام بررسی می‌کنم…
قبلاً خیلی به این فکر می‌کردم که در آینده نماینده مجلس شوم یا حداقل برای شورای شهر برنامه‌ریزی کنم. قدرت سیاسی همیشه برایم جذاب بود، مخصوصاً قدرت انتخابی، نه انتصابی…
از اینترنت با این همه وسعت و قدرت برای تکرار ناله‌های بوی نا گرفتۀ توی تاکسی استفاده نکن…
یکی از دوستانم که دغدغۀ رشد و توسعه‌ی فردی را دارد، از من پرسید توی وبلاگش دربارۀ چه چیزی بنویسد. من به او پیشنهاد دادم وبلاگی درباره «رشد شخصی» بنویسد. ۱۰ تا از مزایای چنین کاری را برای او بر شمردم که در زیر مشاهده می‌کنید: نوشتن وبلاگی درباره رشد شخصی باعث می‌شود: آموخته‌هایمان بهتر…
