من هیچ‌وقت کتاب جادوی فکر بزرگ را جدی نمی‌گرفتم تا اینکه دیدم جزو کتاب‌های محبوب ست گادین است، بنابراین کنجکاو شدم نگاهی به آن بیندازم. د. شوارتر در جایی از این کتاب می‌نویسد:
چندی پیش، یک رمان‌نویس جوان دربارۀ رؤیاهای نویسندگی‌‌اش با من حرف می‌زد…
روزانه پیام‌های متعددی دریافت می‌کنم تا دربارۀ انواع مختلفی از مطالب بازخورد بدهم، از شعر و داستان کوتاه تا یادداشت و مقاله؛ و طبعاً فرصت پاسخگویی به همۀ این پیام‌ها را پیدا نمی‌کنم.
نکته‌ای که در این یادداشت می‌خواهم بگویم، از جایگاه یک شیفتۀ یادگیریِ نوشتن است، نه کسی که مطالب زیادی را برای اظهارنظر دریافت می‌کند.
من تلاش برای بازخورد گرفتن را…
جدا از شوخی بی‌مزۀ: «آدم‌ها فقط دسته‌اند: دستۀ اول و دستۀ دوم!»؛ تام رابینز جملۀ تأمل‌برانگیزی دربارۀ این نوع دسته‌بندی‌ها گفته است:
دو نوع انسان در این جهان زندگی وجود دارند، آدم‌هایی که فکر می‌کنند دو نوع انسان در جهان وجود دارد و…
اگر بخواهیم اهمالکاری در نوشتن را به دو قسمت تقسیم کنیم؛ اولین و شناخته‌شده‌ترین آن اهمال‌کاریِ پیش از نوشتن است. و به گفتۀ بسیاری از نویسندگان بزرگ جهان سخت‌ترین قسمت نوشتن، شروع کردن آن است…
برای خوب نوشتن دقیقاً باید چه مراحلی را طی کنیم؟ آیا اصلاً می توانیم مسیر یادگیری نویسندگی رابه مراحل مشخصی تقسیم کنیم؟
به طور عمده می‌توان مراحل نویسندگی را به ۳ بخش مهم تقسیم کرد، که با آگاهی از آن به خوبی می‌توانید جایگاه خودتان را در این مسیر تعیین کنید…
برای انجام بسیاری از کارهای ارزشمند و آینده‌ساز، ما بیش از هر چیز دیگری به «شروع کردن» نیاز داریم.
اول دفترچۀ تازه‌ام جمله‌ای نوشته‌ام که فکر کردم نقل آن برای شما الهام‌بخش باشد…
ناامیدی از نوشتن بدک هم نیست. تصور کنید اگر میلیون‌ها شیفتۀ نویسندگی ناامید نمی‌شدند و بر حجم نوشتجات عالم می‌افزودند الآن چه اوضاع پریشان‌تری داشتیم!
فکر می‌کنم ما به سه دلیل عمده قید نوشتن و نویسندگی را می‌زنیم و به عبارتی به مرحلۀ رهایی‌بخش(!) «گور پدر نویسندگی» می‌رسیم…
من به خودم سخت می‌گیرم؛ اما می‌دانم برای اینکه سخت‌گیری در بخشی از یک کار نتیجه بدهد، باید در بخش‌های دیگری سهل گرفت.
در هر مرحله از آموختن چیزی یا انجام کاری باید سخت‌گیریِ درخور همان مرحله را داشت. مثلاً اگر هنوز نوشتن را به عادتی روزانه تبدیل نکرده‌ای. چگونه می‌خواهی برای خوب نوشتن به خودت سخت بگیری؟
یادگیری در اغلب اوقات موضوع چندان سرگرم‌کننده‌ای نیست؛ اگر کسی چیزی جز این می‌گوید احتمالاً می‌خواهد با سرعت بیشتری شما را از شر پولتان خلاص کند. اصلاً اگر راحت بود که من یکی قید یادگیری را می‌زدم، چون وقتی دست توی یک کاری زیاد شود، دیگر از انجام آن لذت نمی‌‌برم!
من این ایده را از بهمن فرسی وام گرفته‌ام، او بارها و بارها اشاره کرده که هرگز با شکم پر به تماشای تئاتر نمی‌رود و این کار را نوعی بی‌حرمتی به صحنه می‌داند.
شنیدن این حرف از زبان یکی از بزرگان تئاتر ایران مرا ترغیب کرد تا به‌سادگی از روی آن نگذرم…
