می‌خواهم از حرکت بی‌پایان خودم در قلمرو آموختن برایت بگویم.
مطالعه می‌کنم، مانند ماهیگیری سیری‌ناپذیر.
کلمات جدید را یادداشت می‌کنم، آن‌ها را به دوستانم تبدیل می‌کنم و با آن‌ها وقت می‌گذرانم…
به این کلمات نگاه کنید: خاک هاله تن پناه زیتون درخشان توزین زلال دردبار دیگ سیر لنگر با دیدن هر کلمه چیزی در ذهن شما تداعی نشد؟ عینی یا ذهنی بودن کلمات فرقی نمی‌کند، مهم این است که هر کلمه تداعی‌کنندۀ تصاویر و مفاهیمی است که گاه گنگ و گاه واضح‌اند. و این تداعی‌ها بهترین…
واژه مثل کالاست و جامعه مثل بازار. هرکسی می‌تواند واژه‌اش را ارائه بدهد؛ ولی اول باید کالایش را خوب توزیع کند و بعد مشتری را به خرید متقاعد کند. درست مثل بازار، موفقیت واژه هم صرفاً به‌خاطر کیفیت آن نیست و عوامل زیادی در پذیرفته‌شدن و شایع‌شدن آن نقش دارند…
داستان، جستار، مقاله، تبلیغ و شعر، فرقی نمی‌کند، برای نوشتن هر کدام تو باید بیش و پیش از هر چیز عاشقِ…
جین پرت در کتابش دربارۀ نیاز طنزنویس‌ها به تمرین می‌نویسد: «من در یک برنامۀ تلویزیونی طنز، با یک آهنگساز و آهنگ‌نواز مشهور و سطح بالا همکار بودم. یک روز که داشتم با او ناهار می‌خوردم، گفت: باید فوری بروم…
تو این ستون، بعضی از روزای هفته محاوره می‌نویسم؛ یعنی «میشود» میشه «میشه!»
من همیشه به دوستانم توی دوره‌های نویسندگی پیشنهاد می‌کنم که سراغ محاوره‌نویسی نرن، چون یه جور تنبلیِ نوشتاری میاره. ضمن این‌که ما فارسی‌نویسی درست رو با نشکسته‌نویسی یا نوشتن به زبان نوشتار یاد می‌گیریم…
تلق، تولوق، تق، توق، تلق.
با این صداها از خواب می‌پرم، هنوز چشم‌هایم بسته‌اند. اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد، صدای جنب‌وجوش ذرت توی قابله است. چه کسی این وقت صبح هوس چُسِفیل کرده؟
اگر واژه‌ها ثروتند، پس چه بهتر که برای اندوختن آن‌ها بکوشیم و در خرج کردن هم اقتصاد کلام را رعایت کنیم.
با ثروت پنداشتن واژه‌ها، آیا می‌توانیم به بخشیدن واژه‌ها فکر کنیم؟
اما چگونه می‌توانیم واژه‌ها را ببخشیم؟
جرج برناد شاو زمانی گفته بود: کلمات بر جهان حکومت می‌کنند.
واژه‌ها فقط مایۀ کار سخنران‌ها و نویسنده‌ها نیستند. ما مثل ماهی در تنگ واژه‌ها غوطه‌وریم. ما با کلمات حس می‌کنیم، فکر می‌کنیم و عمل می‌کنیم…
بروتوس با گفتن «فضیلت، تو واژه‌ای بیش نیستی.» خودش را کشت.
من و شما که کار کلمه می‌کنیم ممکن است در توهم فهم واژه‌ها گرفتار شویم.
مشت ما وقتی باز میشود که در نوشتن و پرداختن تصاویری تازه از چیزها آچمز می‌شویم. در واقع بسیاری از چیزها برای ما کلمه‌ای بیش نیستند.
