تو این ستون، بعضی از روزای هفته محاوره می‌نویسم؛ یعنی «میشود» میشه «میشه!»
من همیشه به دوستانم توی دوره‌های نویسندگی پیشنهاد می‌کنم که سراغ محاوره‌نویسی نرن، چون یه جور تنبلیِ نوشتاری میاره. ضمن این‌که ما فارسی‌نویسی درست رو با نشکسته‌نویسی یا نوشتن به زبان نوشتار یاد می‌گیریم…
تلق، تولوق، تق، توق، تلق.
با این صداها از خواب می‌پرم، هنوز چشم‌هایم بسته‌اند. اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد، صدای جنب‌وجوش ذرت توی قابله است. چه کسی این وقت صبح هوس چُسِفیل کرده؟
اگر واژه‌ها ثروتند، پس چه بهتر که برای اندوختن آن‌ها بکوشیم و در خرج کردن هم اقتصاد کلام را رعایت کنیم.
با ثروت پنداشتن واژه‌ها، آیا می‌توانیم به بخشیدن واژه‌ها فکر کنیم؟
اما چگونه می‌توانیم واژه‌ها را ببخشیم؟
جرج برناد شاو زمانی گفته بود: کلمات بر جهان حکومت می‌کنند.
واژه‌ها فقط مایۀ کار سخنران‌ها و نویسنده‌ها نیستند. ما مثل ماهی در تنگ واژه‌ها غوطه‌وریم. ما با کلمات حس می‌کنیم، فکر می‌کنیم و عمل می‌کنیم…
بروتوس با گفتن «فضیلت، تو واژه‌ای بیش نیستی.» خودش را کشت.
من و شما که کار کلمه می‌کنیم ممکن است در توهم فهم واژه‌ها گرفتار شویم.
مشت ما وقتی باز میشود که در نوشتن و پرداختن تصاویری تازه از چیزها آچمز می‌شویم. در واقع بسیاری از چیزها برای ما کلمه‌ای بیش نیستند.
فکر کردن به کلمات و حساس بودن روی کلماتی که انتخاب می‌کنیم و به کار می‌‌بریم، هم تصویر ما را در ذهن دیگران بهبود می‌بخشد و هم کمک می‌کند دقیق‌تر فکر کنیم. همچنین وسواس روی کلمات باعث میشود اظهارنظرها و موضع‌گیری‌های ما کندتر و حساب‌شده‌تر شود و درنهایت دیگران ارزیابی بهتری از ما داشته باشند…
دوست دارم جواب شما دوستان عزیزم را در پاسخ به سوال زیر بدانم…
الان چند روزی است که «سبکبارن ساحل‌ها» مثل خورده افتاده به جانم و رهایم نمی‌کند…
بل گفته بعد از هیتلر بسیار از واژه‌ها معنی اصیل و شریف خودشان را از دست دادند، کلماتی مثل آزادی و عدالت لوث شدند و دیگر تداعیهای قبلی را نداشتند…
سهم خلاقیت نویسنده باید بیشتر از مشهودات و ملموسات او باشد…
