یک جمله می‌نویسیم، ذوق تمام وجودمان را می‌گیرد، جختی می‌پریم توی اینستاگرام، جمله را که گذاشتیم، خواه‌ناخواآگاه ده تا چیز دیگر را هم می‌بینم و سر بلند می‌کنیم می‌بینیم نیم ساعت گذشته و هیچ‌درهیچ.
به خاطر همین است که…
اگر زمانی تنها راه ارتباط جدی نویسنده با خوانندگانش انتشار کتاب کاغذی و همکاری با نشریات بود، نویسندۀ امروزی لازم نیست تن به چنین اجباری بدهد.
از موضوعاتی مثل لذت لمس کاغذ و اعتبار کتاب و غیره که بگذریم، موضوع مهم سرعت بالای انتشار و داشتن جامعۀ هدف معین است؛ که فضای آنلاین هر دو را به کمال تأمین می‌کند…
خب، مزایای وبلاگ‌نویسی را تا حدی روشن کردیم. اما چرا وبلاگ‌نویسی روز به روز سخت‌تر می‌شود. طوری که فضای وب فارسی به قبرستان وبلاگ‌های خاموش تبدیل شده؟
توجیه فعالان شبکه‌های اجتماعی این است…
کتابخوانی در بسیاری از اوقات برای یک نویسنده به کاری کلافه‌کننده تبدیل می‌شود. چون حس می‌کند در حال اهمالکاری و فرار از نوشتن است…
وبلاگ نویسی علاوه بر اینکه در محتوا شباهت زیادی به ستون‌نویسی دارد در فرم نیز می‌تواند از امکانات ستون‌ها بهره ببرد.
نویسندۀ آنلاینی که می‌خواهد از مواهب نویسندگی آنلاین بهره‌مند شود! باید خودش را با قلق‌های مختلف گرم کار کند.
ازآنجایی‌که هر وبلاگ نویسی هم‌زمان وظیفۀ خطیر سردبیری وبلاگ خودش را هم بر عهده دارد، خوب است یک سری ستون را روی سر خودش آوار کند!
با نوشتن هفته‌ای یک پست و یا یک روز در میان نوشتن نمی‌توان بر وسواس و کمالگرایی غلبه کرد. قطعاً شکست می‌خوری. هر چیزی که هر روز انجام نشود از ریتم می‌افتد. اگر قرار است به عادتی پایبند باشی باید به روح و جسمت دیکته کنی هر روز به انجام آن موظف باشد…
به سیاق عبید زاکانی در رسالۀ صد پند تصمیم گرفتم گزیده‌ای از آنچه طی سال‌های اخیر دربارۀ نویسندگی آنلاین و تولید محتوا آموخته‌ام را مختصر و مفید در قالب ۱۰۰ جلمۀ کوتاه در اختیار شما بگذارم…
کتاب خیلی کوچکی نوشته‌ام با عنوان «چگونه به یک نویسندۀ آنلاین تبدیل شویم؟» که تا آخر همین هفته توی سایت از آن رونمایی می‌شود.
این کتاب گزیده‌ای از مهم‌ترین نکاتی است طی سال‌های اخیر در دنیای نویسندگی آنلاین آموخته‌ام…
وقتی هر آنچه بلدم و در ذهن پخته‌ام را منتشر می‌کنم، احساس می‌کنم ذهنم پاک‌شده؛ پس برای یادگیری چیزهای جدید مشتاق‌تر می‌شوم…
