بر خلاف برخی ایده‌های رمانتیک دربارۀ شب‌بیداری نویسندگان، غالباً کیفتیت ذهن در ساعات واپسین روز کم‌تر می‌شود؛ ذهن خسته‌ای که تمام روز درگیر هزار کار و تصمیم و مختلف بوده چگونه می‌تواند سه هزار کلمۀ نسبتاً قابل‌قبول بنویسید؟ گاهی شاید، اما نه همیشه…
گمان می‌کنم برای سروشکل دادن به زندگی، به نظمی رنج‌آور و خودخواسته نیاز داریم.
و این نظم را نه مدیر ما، نه مراد ما و نه هیچ کس دیگری نمی‌تواند برایمان تعیین کند…
به محض اینکه موضوعی در زندگی ما جدی شد، باید برنامۀ قابل‌اندازه‌گیری و منظمی را برای آن طراحی کنیم. این بهترین روش برای رسیدن به نتایج مطلوب است.
مثلاً اگر می‌خواهیم در زمینۀ خاصی مطالعه کنیم، باید دقیقاً مشخص بشود که «روزی چند صفحه، چقدر و به چه شکل؟»
حین مطالعه متوجه شدم که از واژه‌ها بیشتر لذت می‌برم؛ و قدرت تمرکزم نسبت به همین یکی دو سال پیش ده برابر شده…
ما خسته و پریشان و ناامید می‌شویم. چون اولویت‌بندی نداریم؛ یا درست‌تر اینکه با اولویت‌ها سر سازگاری نداریم.
چند بار برنامه ریخته‌ایم و گام‌های یک روز کاری را به ترتیب تنظیم کرده‌ایم؛ اما در عمل همۀ کارها را پس و پیش انجام داده‌ایم؟
حتی اگر تا پایان عمرتان هم یک کلمه ننویسید، این موهبت نویسنده شدن شامل حالتان می‌شود؛ فقط باید همیشه در آرزوی نوشتن باشید…
