به محض اینکه موضوعی در زندگی ما جدی شد، باید برنامۀ قابل‌اندازه‌گیری و منظمی را برای آن طراحی کنیم. این بهترین روش برای رسیدن به نتایج مطلوب است.
مثلاً اگر می‌خواهیم در زمینۀ خاصی مطالعه کنیم، باید دقیقاً مشخص بشود که «روزی چند صفحه، چقدر و به چه شکل؟»
فرد حرفه‌ای کسی است که محوریت زیست هنری و زیست غیر هنری‌اش؛ نوشتن باشد و لاغیر. نه که تمام هفته بنشیند و بنویسد، بلکه روزها فکرش این باشد و همه شب سخنش!
در جامعۀ رو به انحطاط، فرهنگ و هنرِ اصیل نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود بلکه پس از مرحله‌ای به مایۀ تمسخر تبدیل می‌شود: پایکوبی روی سطح برای خفه کردن صدایی که از عمق به گوش می‌رسد.
در این یادداشت از خطری می‌گویم که حس می‌کنم من و هم‌نسل‌هایم را بیش از هر چیز دیگری تهدید می‌کند…
در این پست دو هزار کلمه‌ای از موثرترین و بهترین روش‌هایی نوشته‌ام که طی چند سال کلنجار رفتن با کتاب و کتابخوانی کشف کرده‌ام. امیدوارم که این ایده‌ها به دور از کلیشه‌های رایج فضای کتابخوانی در ایران باشند.
«چگونه کتاب‌های خوبی انتخاب کنیم، بهترین روش مطالعه چیست؟ تندخوانی مفید است یا نه؟ بهترین روش یادگیری از کتاب‌ها چیست و …»
این‌ها بخشی از سوال‌هایی هستند که در این پست با جزییات به آن‌ها پرداخته شده است…
بسیار خب، خواندن متن خطابهای از یوسا، که در اهمیت کارل پوپر نوشته، کجای اولویت‌های زندگی من است؟ نمی‌شد اول صبح یک متن راحت‌الحلقوم بخوانم و به بقیه کارهایم برسم؟ یا چیزی بخوانم که صاف به پول تبدیل شود تا این‌جوری «آموخته‌هایم به عمل! تبدیل شود؟»
شعر عاشقانه، شعری است که شاعر عاشق پس از گفته شدن شعر، بدان بدیدۀ حسرت و حسادت می‌نگرد. یعنی با خود می‌گوید: چرا این کلمات، این هم به معشوق نزدیک‌ترند و من نیستم؟ این شاید مصیبت هر شاعر عاشق باشد، چرا که پس از گفته شدن شعر، او می‌بیند که…
اگر شهرزاد قصه‌گو از ترس جدا شدن سر از تنش مجبور بود هزار و یک شب قصه ببافد، بیاید خودمان را شهرزادی تصور کنیم که اگر هر روز مطالعه نکند، جان خودش و حتی دیگران به خطر می‌اندازد…
وب و موبایل، خواه‌ناخواه همۀ ما را تندخوان‌تر کرده. پریدن جای خواندن را گرفته و تأثیر این شتاب‌زدگی از اغلب افاضات اینترنتی ما پیداست. ما نقل می‌کنیم پیش از آنکه بخوانیم و نظر می‌دهیم پیش از آنکه فکر کنیم!
تمایز را می‌توان نتیجۀ انجام کارهایی دانست که عموم افراد یا به آن واقف نیستند، یا آن‌قدر دشوار به نظر می‌رسد که سراغ آن را نمی‌گیرند.
در عوض مثلاً تحصیلات دانشگاهی را می‌بینیم که اساساً بر مبنای…
تصور غالب ما از زادن و زیستن در این سرزمین، شکل سُر خوردن از زهدان به بنبست است.
کابوس بنبست چنان در وجود ما ریشه دوانده که یکی از بزرگ‌ترین اهداف همیشگی اغلب ما گریختن به گوشۀ دیگری از زمین است.
اما باور بنبست را چگونه می‌توان تغییر داد؟ آیا باید بنبست را پذیرفت و در آن پوسید یا گریخت و به حال بن‌بستیان گریست؟
