«اتفاقاً بهتر». این دو تا کلمه را چقدر به زبان می‌آوری؟ من که خیلی. مثلاً یاداشت امروز را نوشته بودم که یک لحظه برق قطع‌و‌وصل شد و همه چیز پرید. برق که آمد، دوباره شروع کردم به کیبوردفرسایی. و نوشتم: اتفاقاً بهتر. دوباره می‌نویسم. اصلاً شاید این‌بار چیزی بنویسم که کم‌تر تکراری باشد. اصلاً می‌دانی…
یایید روراست باشیم؛ نوشتن یک متن بد، موضوعی زجز آور است؛ می‌نشینی تا با نهایت مغز و از صمیم قلب چیزی بنویسی و می‌بینی حتی از شکل دادن به دو سه تا جملۀ ساده ناتوانی؛ یا هیچکدام از تمام چیزهایی را که توی ذهنت داری نمی‌توانی روی کاغذ بیاوری…
«من همیشه شاگرد اول بودم. تو تیزهوشان درس خوندم. تو دوران مدرسه هیچ کار بدی نکردم که خانواده‌م اذیت بشن. هیچ وقت تو مدرسه دعوا نکردم. سرم تو کار خودم بود و همه هم دوستم داشتن. تو کنکور رتبۀ خوبی آوردم. تو یه دانشگاه خیلی خوب تهران هم قبول شدم. تا خود دکترا هم تقریباً با آرامش و بدون هیچ مشکلی بالا اومدم. حالا هم شغلم بد نیست. احتمال ارتقا هم هست. ولی…»
زندگی ۹۹ درصد ما با کارهای غیر مهم و رؤیاپروری برای کارهای مهم تلف می‌شود. آن ۱ درصد دیگر مدام به خودش گوشزد می‌کند…
گور ویدال نقل‌قول طنزی دارد که بهانۀ من برای نوشتن این پست کوتاه شد…
من موفقیت و رضایت خودم را با غالب بودن یکی از دو وضعیت زیر بر زندگی‌ام بررسی می‌کنم…
فکر می‌کنم از احمد حلت یاد گرفتم که «دیدی گفتم» را هرگز به زبان نیاورم. اتفاق‌های مثبتی هم افتاد . دیدی گفتم جمله‌ای ضد رابطه است. جاهایی زیادی بوده که از فرط گفتن دیدی گفتم در حال انفجار بوده‌ام، اما نگفته‌ام. چه خوب می‌شود اگر به حذف دیدی گفتم از دامنه‌ی جملاتمان را جدی‌تر بگیریم:…
