ترس ما از انجام یک کار زمانی می‌ریزه که اون کار رو زیاد انجام بدیم.
و لذت عمیق انجام یک مهارت رو زمانی تجربه می‌کنیم که اون مهارت رو زیاد تمرین کنیم.
هزینۀ مهارت یافتن در هر مهارتی رو باید پرداخت؛ یکی از این هزینه‌ها پرکاریه…
موضوع از وقتی شروع شد که یه نقل قول از گری وی خوندم. دقیقاً هم یادم نیست چی بود! ولی حرفش این بود که:
پونصد سال دیگه هیشکی به این اهمیت نمیده که فیش حقوقی ما چقدر بوده یا چقدر درآمد داشتیم. تنها چیزی که اونا بهش توجه میکنن که اینه که…
چطوری دلت میاد یک روز از زندگیتو به هیچ و و پوچ هدر بدی؟ مگه جز اینکه که عمر کوتاه ما همین روزهای کوتاهه که مثل برق و باد میگذرن.
ساعت ۶ بعد از ظهر شده، دیگه فکر می‌کنی روز تمومه و نمیشه کار مهمی کرد؟
من کسی را نمی‌شناسم که بدون پشتکار به جایی رسیده باشد. پشتکار دستورالعمل موفقیت است. شاید این نسخه شما را تا نوک قله نبرد، اما حتماً تا نزدیکی‌های آن می‌برد…
به این نتیجه رسیدم که برای نوشتن نباید منتظر ایده بمانم، ایده‌های ارزشمند حین نوشتن آشکار می‌شوند.
به این نتیجه رسیده‌ام که خوبی و شگفتی کتاب‌ها بسیار بسیار بسیار بیشتر از چیزی است که می‌توان تصور کرد…
سال ۹۲ که مثل این روزها، بحث تحریم‌ها داغ بود- البته نه به حرارت امروز- رمانکی(داستان بلند) نوشته بودم با عنوان «عشق سال‌های تحریم». خیال می‌کردم با اسم رمان معروف مارکز -عشق سال‌های وبا- بازی بامزه‌ای کرده‌ام. البته آن نوشته هم مثل انبوه نوشته‌های من روانۀ کشوی میزم شد تا تقلا برای انتشار، حواسم را…
صاحبخانه از ساوه بلغور آورده بود، یک کیسه هم ارزانی ما کرد.
جز همین یک کیسه بلغور هیچ چیز دیگری توی خانه نداشتیم. یخچال و تمام کابینت‌های آشپزخانه خالی بود.
بلغور را آب پز کردیم…
در جامعۀ رو به انحطاط، فرهنگ و هنرِ اصیل نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود بلکه پس از مرحله‌ای به مایۀ تمسخر تبدیل می‌شود: پایکوبی روی سطح برای خفه کردن صدایی که از عمق به گوش می‌رسد.
در این یادداشت از خطری می‌گویم که حس می‌کنم من و هم‌نسل‌هایم را بیش از هر چیز دیگری تهدید می‌کند…
تلاش برای انجام بعضی کارها، مثل تقلا برای ساختن آدم برفی با باران است.
شاید همینقدر نشدنی و دور از ذهن. اما آیا چنین تلاشی یکسره پوچ و باطل است؟ آیا در جایی که برف نمی‌بارد، می‌توان با قطره‌های باران رؤیای ساخت آدم برفی را محقق کرد؟
آنچه من داشتم و شاید دیگران نداشتند، قابلیت چسبیدن به کار بود و چیزی که واقعاً مهم است هم همین است نه استعداد. باید به کار بچسبی.
این را دوریس لسینگ گفته، نویسندۀ بزرگی که به عنوان مسن‌ترین برندۀ جایزۀ صلح نوبل؛ تا واپسین دم عمر به کارش چسبیده بود.
