مسلماً انواع ادبی وجود دارد، اما کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. بهانه‌هایی بیش نیست. با تمایل بر نگارش یک رمان بر هنر دست نمی‌یابیم. با نامگذاریِ «دیوان» بر کتابمان شاعر نمی‌شویم. آن‌گاه به هنر دست می‌یابیم که برای خود و دیگران –بی هیچ مقصود مگر خود بودن- قلم فرساییم. -ژان ماری گوستاو لوکزیو | خلسه مادی دیشب…
در این قسمت از پادکست رادیو نویسندگی می‌شنوید: ۱ غافلگیر شدن با داستانی از غلامحسین ساعدی اشارۀ کوتاهی به داستان زنبورک خانه از مجموعه داستان گور و گهواره چگونه در قصه‌گویی و داستان‌سرایی تبحر بیشتری پیدا کنیم؟ کتاب‌های تئوریک چه زمانی برای ما مفیدتر خواهند بود؟ ۲ کوتاه دربارۀ برندۀ نوبل امسال، پتر هانتکه فیلم…
در این قسمت از پادکست رادیو نویسندگی می‌شنوید: ۱ موضوع مهمی که بهتر است به آن توجه کنیم چه هنر و مهارتی دست از سر شما بر نمی‌دارد؟ شعله‌ور کردن دوبارۀ اشتیاق داستان من و ادبیات داستانی ۲ معرفی کتاب دربارۀ چخوف و دنیایی که او برایمان می‌سازد اهمیت ترجمه‌های تازه از آثار مهم ادبیات…
اگر واژه‌ها ثروتند، پس چه بهتر که برای اندوختن آن‌ها بکوشیم و در خرج کردن هم اقتصاد کلام را رعایت کنیم.
با ثروت پنداشتن واژه‌ها، آیا می‌توانیم به بخشیدن واژه‌ها فکر کنیم؟
اما چگونه می‌توانیم واژه‌ها را ببخشیم؟
ناامیدی از نوشتن بدک هم نیست. تصور کنید اگر میلیون‌ها شیفتۀ نویسندگی ناامید نمی‌شدند و بر حجم نوشتجات عالم می‌افزودند الآن چه اوضاع پریشان‌تری داشتیم!
فکر می‌کنم ما به سه دلیل عمده قید نوشتن و نویسندگی را می‌زنیم و به عبارتی به مرحلۀ رهایی‌بخش(!) «گور پدر نویسندگی» می‌رسیم…
حین مطالعه متوجه شدم که از واژه‌ها بیشتر لذت می‌برم؛ و قدرت تمرکزم نسبت به همین یکی دو سال پیش ده برابر شده…
در رابطۀ با این امکانات زبانی است که می‌فهمیم ما فارسی‌زبان‌ها چقدر تنبلیم. تمام واژه‌هایی که ما فکر می‌کنیم نداریم همه در فرهنگ معین وجود دارد، ولی شما بخواهید یک متن فلسفی یا ادبی یا روان‌شناسی را ترجمه کنید بیچاره می‌شوید. نه برای آن‌که لغت نیست، لغت هست، لغت را نمی‌شناسیم. چون با آن کار نکرده‌ایم…
در بخش سوم کتاب قدرت تکرار می‌خواهم از چیزهایی بگویم که تکرار می‌کنم…
بهمن فرسی در رمان بی نظیر شب یک شب دو می نویسد: “…اصلا بگذار خیال‌ها را راحت کنم، ادبیات واقعی و صمیمانه دفترچه‌های خاطرات هستند که کرورها در نهانخانه‌های آدم‌ها حفاظت می‌شوند و هرگز برای سراسر خوانده شدن به کسی عرضه نمی‌شوند. ادبیات واقعی همین نامه‌ها هستند که در لحظه زاده می شوند و می‌میرند.“…
