شعر عاشقانه، شعری است که شاعر عاشق پس از گفته شدن شعر، بدان بدیدۀ حسرت و حسادت می‌نگرد. یعنی با خود می‌گوید: چرا این کلمات، این هم به معشوق نزدیک‌ترند و من نیستم؟ این شاید مصیبت هر شاعر عاشق باشد، چرا که پس از گفته شدن شعر، او می‌بیند که…
برای من وبلاگ‌نویسی یعنی تعهد دائمی به یادگیری.
مدت‌هاست که دلم می‌خواهد خواندن شعر را از عیشی تفننی به برنامه‌ای جدی در زندگی‌ام تبدیل کنم.
آشنایی با زیبایی و ظرافت زبان فارسی جز با مطالعۀ جدی شعر فارسی حاصل نمی‌شود…
حین مطالعه متوجه شدم که از واژه‌ها بیشتر لذت می‌برم؛ و قدرت تمرکزم نسبت به همین یکی دو سال پیش ده برابر شده…
با چشم‌های خواب‌آلود به این فکر می‌کردم که آغاز با یک عبارت خاص و مکرر کردن آن، ریتم می‌سازد و به ذهن انسجام می‌دهد؛ همین فرم را در شکل دادن به مایۀ اول خیلی نوشته‌ها می‌توان به کار برد…
شاید بزرگ‌ترین ترس زندگی من هم همین باشد؛ روزی که آگاهانه تصمیم بگیرم شاعر شوم…
دست‌ها همیشه برایم رمزآلود و قابل تامل بوده‌اند. داستان‌ها و شعرهای زیادی هستند که در آن‌ها به دست اشاره‌ای خاص شده است. اخیراً جمله‌ی کوتاهی از پل الوار خواندم که دوست دارم با شما به اشتراک بگذارم: ما شکل دستمان را تغییر می‌دهیم هنگامی که آن را در دست دیگری می‌گذاریم. این شعر شمس لنگرودی…
غرق در افکاری پریشان بودم که ناگهان به خودم آمدم و متوجه شدم شعر بالا را زمزمه می‌کنم.
به گمانم این شعر کوتاه سهل ممتنع است…
حرف از سهل ممتنع شد، استاد بزرگ و عزیزی از سعدی مثال آورد و گفت با این بیت می‌توان عمری زندگی کرد، بیت شگفت انگیزی که با دو”تمنا” و سه” دوست” ساخته شده: گویند تمنایی از دوست بکن سعدی جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی از آن روز تا به حال با این بیت…
باران شعر آبی عشق شب داستان دوست نوشتن کتاب خلوت در همین رابطه: ده کلمه مورد علاقه کامو
هر گاه نام سعدی را می‌شنوم حالم خوب می‌شود، گویی از دوستی صمیمی نام برده‌اند. ورق زدن گلستان و غزلیات سعدی هیچوقت نا امیدم نکرده، همیشه شعری بوده که با حال و روزم سازگار باشد. شعری که آنقدر سر ذوقم بیاورد تا با صدای بلند برای اطرافیانم بخوانمش. امروز، روز غزل زیر بود: من از…
