در حال حاضر بیش از ۱۰۰ سایت مرتبط با محتوا در ایران وجود دارد؛ و روزبه‌روز بر این تعداد افزوده می‌شود؛ اما به شکل تکرار‌شونده‌ای اغلب این سایت‌ها پس از چند هفته فعالیت، عطای محتوا را به لقایش می‌بخشد.
راستی چرا یخِ کار محتوا به سرعت نمی‌گیرد؟
تصور کنید سایت شخصی شما یک کشور خشک‌وخالی و بی جمعیت است.
و شما خودتان را به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب! آن انتخاب کرده‌اید تا رشد و توسعۀ این کشور تازه تأسیس را طراحی و عملیاتی کنید.
حالا یک دورۀ ریاست جمهوری چهارساله بر عهدۀ شماست…
از هر طرف که بروی، باز هم می‌فهمی که برای حضور مؤثر در اینترنت، فعالیت مستمر در وب، حیاتی‌تر از حد تصور است.
اینکه چرا وبلاگ برخی از ما، علیرغم میلمان متروکه می‌ماند دلایل مختلفی دارد. کمبود زمان، انرژی، ایده و دانش ممکن است بهانه‌های موجهی به نظر برسند؛ اما بیش از دلایل فنی، باید موضوع مهم‌تری را در نظر گرفت…
وبلاگ نویسی علاوه بر اینکه در محتوا شباهت زیادی به ستون‌نویسی دارد در فرم نیز می‌تواند از امکانات ستون‌ها بهره ببرد.
نویسندۀ آنلاینی که می‌خواهد از مواهب نویسندگی آنلاین بهره‌مند شود! باید خودش را با قلق‌های مختلف گرم کار کند.
ازآنجایی‌که هر وبلاگ نویسی هم‌زمان وظیفۀ خطیر سردبیری وبلاگ خودش را هم بر عهده دارد، خوب است یک سری ستون را روی سر خودش آوار کند!
بهمن فرسی نوشته بود نویسندگی مایه و بر وزن مایه می‌خواهد!
البته بر وزن مایه ربطی به جنسیت ندارد. آدمیزاد اگر می‌خواهد گام بلندتری بردارد باید مقداری از آن را داشته باشد.
دربارۀ داشتنِ «بر وزن مایه!» اشتباه رایج این است که فکر می‌کنیم دل و جرئت فقط در جنس حرفی‌ست که می‌زنیم…
با نوشتن هفته‌ای یک پست و یا یک روز در میان نوشتن نمی‌توان بر وسواس و کمالگرایی غلبه کرد. قطعاً شکست می‌خوری. هر چیزی که هر روز انجام نشود از ریتم می‌افتد. اگر قرار است به عادتی پایبند باشی باید به روح و جسمت دیکته کنی هر روز به انجام آن موظف باشد…
فعالیت ماندگار، ثروت‌آفرین و اثربخش در فضای اینترنت فقط با داشتن سایت شخصی صورت می‌گیرد و سایت ما منبع قدرت ماست؛ چون کنترل کاملی روی آن داریم. ضمن اینکه در دنیایی که گوگل و جستجو روزبه‌روز مهم‌تر و حیاتی‌تر می‌شود، برای حضور در موتورهای جستجو باید در فضای وب محتوا تولید کنیم…
در متن‌آفرینی و خصوصاً مقاله‌نویسی توجه به چفت‌وبست «پاراگراف» موضوعی جدی و حائز اهمیت است.
اما حکایت پاراگراف در یادداشت‌نویسی جداست. در یادداشت‌های کوتاه، جمله‌ها نقش پاراگراف را دارند…
نگاهی به فضای وب‌سایت‌های ایرانی و هزاران کانال و پیج مختلف، نشان‌دهندۀ این است که اصولاً نود درصد افراد بیش از یکی دو ماه پای محتوا نمی‌مانند. یا موضوع دلشان را می‌زند و سراغ چیز دیگری می‌روند…
حالا ممکن است برخی دوستان این حرف را به ریش و گیس بگیرند و بگویند: «اگر تمام‌وقت بنویسم، خرج زندگی‌ام را چه کسی می‌دهد؟ من اگر یک روز کار نکنم از گرسنگی می‌میریم. اصلاً مگر می‌شود توی این خراب‌شده نویسندۀ تمام وقت بود؟»
