با گرفتن هر تصمیم تازه، ذهن ما به‌طور خودکار تمام شواهد موافق با آن را جمع می‌کند.
چند روز پیش در رابطه با یکی از فعالیت‌های مهم و وقت‌گیرم تصمیمی قطعی گرفته بودم و ذهنم در تکاپوی جمع کردن شواهد موافق بود، تا اینکه اتفاق جالبی پیش آمد…
وقتی برای اولین بار یک کتاب را می‌خوانی، پنداری چمدانت را بسته‌ای تا با کتابی که حالا تبدیل به نقشه شده پا در مسیر سرزمین تازه‌ای بگذاری.
اگر کتاب را یک نقشه ببینی می‌فهمی که برای مسیریابی مجبوری بارها و بارها آن را مرور کنی…
به‌هرحال، حضور در جمع در ذات خود رگه‌هایی از ابتذال را دارد و هرچقدر هم سرت به کار خودت باشد ممکن است فضولتاً (!) درگیر ماجراهایی بشوی که دخلی به تو ندارد…
خودت هم می‌دانی که انجام «اگر توانستی‌ها»، ذوق و تمرکز و خویشتنداری بیشتر می‌خواهد.
چون این کارها وعدۀ چندان روشن و مشخصی به تو نمیدهد؛ اما جایگاه پر زرق و برق مدیریت و فیش حقوقیِ چاق و چله، سر و مر و گنده به تو چشمک می‌زند…
این روزها، به‌سادگی یک کلیک، می‌توانیم درآن‌واحد برای ده‌ها استاد و معلم و مربی و انسان ارزش‌آفرین پیام بفرستیم. هزینۀ دسترسی به صفر رسیده و هیچ مشقتی هم لازم نیست.
بسیاری از این افراد مهم هم در حد توان خود به پیام‌ها پاسخ می‌دهند…
یکی از ایده‌های پربازده و فوق‌العاده ثمربخش مدرسه نویسندگی در یک سال گذشته ترویج نوشتن هزارکلمه‌های روزانه بوده است.
حالا صدها نفر در سراسر ایران، با پیوستن به جمع هزار کلمه‌نویس‌ها، در مدت کوتاهی مهارت نویسندگی‌شان را تا ده برابر افزایش داده‌اند…
جملۀ معروفی از تئوریسین نامدار مدیریت، پیتر دراکر هست که می‌گوید: بدون اندازه‌گیری چیزی، نمی‌توان آن را بهبود بخشید.
خب، تکلیف این حرف توی سازمان و کسب‌وکار روشن است، و یک عامل حیرت‌انگیز رونق کسب‌وکارهای اینترنتی هم عجین شدن آن‌ها با ابزارهای دقیق اندازه‌گیری است…
برتراند راسل می‌گوید اگر مانند بیشتر افراد بشر نسبت به بسیاری از مسائل عقاید احساساتی داشته باشید، روش مشخصی وجود دارد که می‌تواند شما را از تمایلات و تعصباتتان آگاه کند.
اگر عقیده‌ای متضاد عقیدۀ شما موجب خشمتان شد، نشانۀ آن است که…
من درون خودم یک ستاد حفاظت از خلاقیت ساخته‌ام. این ستاد درونی قوانینی دارد که من نباید از آن‌ها سرپیچی کنم. ممکن است هرازگاهی با رشوه و کلک روی قوانین پا بگذارم؛ اما یقیناً می‌دانم…
وقتی نابسمانیِ جامعه از حد معمول فراتر می‌رود، در اثر فشار و در نتیجۀ خشم ایجاد شده، میل به کنش‌گری در عموم مردم افزایش می‌یابد.
عده‌ای هوس انقلاب می‌کنند، عده‌ای دیگر دلخوش اصلاح می‌شوند و جماعت گسترده‌تری هم به لایک و فحش در تاکسی و شبکات(!) اجتماعی رضایت می‌دهند…
