من هیچ‌وقت کتاب جادوی فکر بزرگ را جدی نمی‌گرفتم تا اینکه دیدم جزو کتاب‌های محبوب ست گادین است، بنابراین کنجکاو شدم نگاهی به آن بیندازم. د. شوارتر در جایی از این کتاب می‌نویسد:
چندی پیش، یک رمان‌نویس جوان دربارۀ رؤیاهای نویسندگی‌‌اش با من حرف می‌زد…
روزانه پیام‌های متعددی دریافت می‌کنم تا دربارۀ انواع مختلفی از مطالب بازخورد بدهم، از شعر و داستان کوتاه تا یادداشت و مقاله؛ و طبعاً فرصت پاسخگویی به همۀ این پیام‌ها را پیدا نمی‌کنم.
نکته‌ای که در این یادداشت می‌خواهم بگویم، از جایگاه یک شیفتۀ یادگیریِ نوشتن است، نه کسی که مطالب زیادی را برای اظهارنظر دریافت می‌کند.
من تلاش برای بازخورد گرفتن را…
جدا از شوخی بی‌مزۀ: «آدم‌ها فقط دسته‌اند: دستۀ اول و دستۀ دوم!»؛ تام رابینز جملۀ تأمل‌برانگیزی دربارۀ این نوع دسته‌بندی‌ها گفته است:
دو نوع انسان در این جهان زندگی وجود دارند، آدم‌هایی که فکر می‌کنند دو نوع انسان در جهان وجود دارد و…
اگر بخواهیم اهمالکاری در نوشتن را به دو قسمت تقسیم کنیم؛ اولین و شناخته‌شده‌ترین آن اهمال‌کاریِ پیش از نوشتن است. و به گفتۀ بسیاری از نویسندگان بزرگ جهان سخت‌ترین قسمت نوشتن، شروع کردن آن است…
ما همیشه از حرف‌هایی که در مخالف با رفتار گله‌ای گفته می‌شود لذت می‌بریم و خودمان را جزو آن دسته از افرادی می‌دانیم که راهشان از بقیه جداست؛ اما آیا واقعاً در عمل چنین است؟
آیا در انجام هر کاری به دنبال این نیستیم که با پیدا کردن دیگر نمونه‌های دیگر خیال خودمان را راحت کنیم؟
در حال حاضر بیش از ۱۰۰ سایت مرتبط با محتوا در ایران وجود دارد؛ و روزبه‌روز بر این تعداد افزوده می‌شود؛ اما به شکل تکرار‌شونده‌ای اغلب این سایت‌ها پس از چند هفته فعالیت، عطای محتوا را به لقایش می‌بخشد.
راستی چرا یخِ کار محتوا به سرعت نمی‌گیرد؟
تصور کنید سایت شخصی شما یک کشور خشک‌وخالی و بی جمعیت است.
و شما خودتان را به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب! آن انتخاب کرده‌اید تا رشد و توسعۀ این کشور تازه تأسیس را طراحی و عملیاتی کنید.
حالا یک دورۀ ریاست جمهوری چهارساله بر عهدۀ شماست…
چند وقت پیش توی اینستاگرام نوشته بودم:
در بی‌منطق بودن آدمیزاد همین بس که دنبال تعبیر و تفسیر خواب‌های بی‌وسرته خودش می‌گردد.
این جمله به معنای مخالفت من با رؤیاها نبود، اما اصولاً تلاش برای نتیجه‌گیری منطقی از رؤیاها را کاری عبث و بیهوده می‌دانم…
هوس داستان‌نویسی هرازگاهی به سر هر نویسنده و نانویسنده‌ای می‌زند؛ و ممکن است به سیاه کردن چند صفحه‌ای هم منجر شود، اما بدون استثنا تمام هوس‌بازان (!) به یک گزارۀ کلیشه‌ای می‌رسند…
تقریباً محال است که آدمیزاد هوس جادو و جادوگری نکند. روی بسیاری از کارهای ما ممکن است برچسب جادو نخورد، اما این کارها غالباً از همان میل مرموز ما به جادوگری سرچشمه می‌گیرند…
