چگونه عقاید احمقانۀ کم‌تری داشته باشیم؟

۱_ عطسه کردن: اگر هنگام رفتن به جایی کسی عطسه کند، این نشانه “صبر” است و شخص نباید آن جا برود!
۲_ مشکی پوشیدن: بعد از مرگ کسی، اطرافیان باید حداقل تا ۴۰ روز مشکی بپوشند و هر گونه شادی، تفریح، مهمانی و رسیدگی به سر و صورت ، بی احترامی به متوفی و صاحبان اصلی عزاست!
۳_ نحس بودن عدد۱۳: این موضوع به قدری جا افتاده که حتی شهرداری هم برای خانه ها به جای پلاک ۱۳ پلاک ۱۲+۱ صادر می کند.
۴_ نحس بودن ماه صفر: در این باره روایت ویژه ای از امامان نداریم و فلسفه دقیق آن معلوم نیست .ولی باور مردم به قدری قوی شده که اتفاقات بد را جذب می کنند.
البته خلاف این موارد قابل مشاهده با چشم سر نیست ولی با کمی تعقل و خرد ورزی قابل درک است.

به متن ارسطو نگاهی بندازی، می‌بینی که این توضیحات رو در ادامه‌ی مدلی آورده که دندان بیشتر نشانه‌ای از بیشتر تهاجمی بودنه و مثال‌هاش هم بیشتر از دنیای حیوانات. حتی جمله‌ی دقیقش اینه که «مذکرها از مونث‌ها دندان بیشتری دارن، در انسان‌ها، گوسفند‌ها، بزها و خوک‌ها. در سایر حیوانات مشاهده‌ای صورت نگرفته»
http://classics.mit.edu/Aristotle/history_anim.2.ii.html

حتی بعدتر اشاره‌ای به دندان عقل می‌کنه و این که در مردها در حدود بیست سالگی در میاد، و مشاهداتی بوده که در زنان مثلا تو ۸۰ سالگی در اومده و درد زیادی داشته.

می‌خوام بگم تو همون متن کوتاه ارسطو کلی اشاره به «مشاهده» هست و این که برتراند راسل به ارسطو گیر بده که نرفته دندون زنش رو بشماره و خودت هم سال‌ها بعد با حضور اینترنت یه سرچ نزنی و رو این حرف متن بنویسی، حس خوبی نمیده.

در همین مورد:
https://scientiasalon.wordpress.com/2014/10/03/rescuing-aristotle
http://johnhawks.net/weblog/topics/history/aristotle_wisdom_teeth.html

درود به شاهين عزيز
شاهين جان يكي از موارد مرتبط به عقايد احمقانه، بنظرم پذيرش اخبار و پژوهش علمي تو تلگرام و ايستاگرام هستش.
شما هم احتمالا مثل من ديدي، به عنوان مثال فرد از خواص يك سبزي مي خونه و ديگه شما پات رو تو خونش مي ذاري پر از اون سبزيه. از اون طرف اين فرد حتي يه مقاله علمي كه همبستگي/رابطه علي اون سبزي و سلامتي رو با تحقيق مستند تهيه كرده، مطالعه نمي كنه.
در نهايت يه جامعه داريم با دانش و فضيلت حاصل از ايستاگرام و تلگرام.
* البته واقعا ميشه اكانت ها و كانال هاي غني پيدا كرده ولي خب اگر فرد واقعا دنبال اين موارد بره.
سبز و كامروا شويد.

۱زمین گرد هست
۲گوشی اچ تی سیم هرچقدر بخوره زمین نمیشکنه
۳جن ها حقیقت دارند

“مردم” میگن: صبر و ظفر هر دو از دوستان قدیمند… بعد از صبر نوبت به ظفر آید. بعضی وقتا با صبر کردن زیادی(بخونید دست دست کردن) فقط موقعیتت از دست میره. از طرفی همین مردم میگن: تا تنور داغه باید نون رو چسبوند. ولی بازم با تسریع تو انجام کار(این بار بخونید هول زدن و عجله کردن) موقعیتت رو از بین می‌بری.
همین جناب مردم طی یک روند دیالکتیک، تعادل رو پیشنهاد میکنن. اما تعادل گذشتن از یه سری منافع و روی آوردن به ضرر در سمت مقابل تنها به بهانه رعایت جانب تعادل هم مسلمن کاری احمقانه است.
خب تا اینجا که تمام باورها اشتباه از آب در اومدن… پس چی درسته؟
نظر من اینه که صبر یا تعجیل در مواجهه با فرصت‌ها کاملن قائم به موقعیته و نمی‌شه از قبل حکم کلی صادر کرد.
کلن صدور حکم کلی در هر مورد و موقعیتی از نظر من یه باور اشتباهه.

شما خیلی به من و طراحی بلاگم لطف دارین شاهین جان …
منم همیشه از مطالب کاربردی شما لذت بردم و می‌برم … و کاملا هم با نظر شما موافقم …

سلام شاهین عزیز. چیزهایی جزیی و ساده که کسی محل بهش نمیگذارد همان ها هستند که گاهی کلید حل معما هم میشوند. من هم از اینها زیاد دارم و چه خوب که سه تا از آنها را میشود اینجا نوشت.
اول:نقل گونه ای هست که می گوید! “نویسنده شاعری شکست خورده است و مترجم نویسنده ای شکست خرده! “ّ. خب به قول انشاهای قدیمی، اولا در این جمع و بین دوستانی که گرم نوشتن و خواندن هستند کاملا واضح و مبرهن است که کلمه و جمله هیچ مرز و حدی ندارد و گاهی در معماری شعر، گاهی داستان، گاهی مقاله یا نوشته ی ساده و گاه و چه سخت هم، در ترجمه می آید. مشخصا اولین نفری که به خودش فشار آورده و این جمله را گفته هیچ ربطی و هیچ مداخله ای نه در نوشتن داشته و نه خواندن.
دوم: “زیاد پنیر نخور خنگ میشی!” این هم از آن حرفها و …رنگ کردن ها. کل ادبیات کودکانه و شعرها و داستانها و نقل قول ها پر هستند از لقمه ی نان و پنیر با مخلفات گوناگون،حالا که نوبت به ما رسید….؟
سوم:” خدا در و تخته رو با هم جور میکنه” بی توجهی به هویت و شخصیت آدم ها و قیاس آنها با در و تخته خودش گویای همه چیز هست. این جمله اعتیاد روانی در فرهنگ ما به تقدیر را نشان میدهد.اینکه نقش آدم و تصمیماتش این وسط هیچ است.

جدا از عقاید احمقانه، خیلی از سوالات مربوط به زندگی ماهم بصورت باور در اومدن
مثلا کار نیست، کلی نویسنده هست، دیگه وبلاگ نویسی فایده ای نداره !
من از یک جمله استفاده میکنم ” کی گفته ؟ ” و وقتی این رو میگم شروع میکنم به جستجو میبینم هیچکس نگفته ! یا یک شخص که اون کار هیچی نمیدونه که خودشم جای دیگه ای شنیده گفته یا یک خبر از شبکه های اجتمایی که بدون نام و نشونه..

خیلی نکته‌ی خوبی بود … من هم شاید احمقانه‌ به نظر برسه‌، اما چنین اتفاقی رو تجربه کردم. یادمه یه جایی خونده بودم – در دوران کودکی – که شیارهای کف کفش‌ها برای عبور مورچه‌ها درست شده، من با هر منطقی که فکر می‌کردم می‌دیدم خب پس قسمت‌های پُر کف کشف که با زمین تماس دارن پس چی. خب یه بار امتحان کردم و دیدم بیشتر مورچه‌ها آسیب می‌بینن … و دیدم که بیشتر کفش‌ها بسته ساختار و طراحی برای مواردی مثل راحتی صاحبشون شیاربندی میشن … و باعث شد که از دیدگاه کودکانه – احمقانه بیرون بیام … :))
پ.ن: تشکر …

سلام آقا شاهین.
بدبختی اینجاست که بعضیا حتی حاضر نیستند برای عقاید احمقانشون جسارت مشاهده کردن رو به جون بخرند.
کاش راه هایی هم باشه تا بشه بعضی آدم ها رو قانع کرد احتمال احمقانه بودن عقایدشون وجود داره.
واقعا چرا یه عده طوری چسپیدن با باورهاشون که انگار خدا هستن..
ببخشید اگه منفی بافی شد…در این زمینه دلم پر بود این پستتون بستر رو فراهم کرد این موضوع رو بگم.
زنده و پاینده باشید.

مثل وقتی که مادر بزرگم فکر میکرد، دستمال همون اسمِ دومِ روسریه!
چقدر من زبان و ذهنم خسته شد که گفتم: به معنیِ کلمه ایِ « دست مال» توجه کنه و اون چقدر راحت نمیشنید!

خواستم سه چیزبنویسم،اما چیزی به ذهنم نرسید.نه اینکه چیزی نباشد،آخر ازسه چیزبیش تراست وبعد به خودم گفتم،من کدام عقایدم را آخر بامشاهده به دست آورده ام!آنقدر به آنچه یادگرفته ام باوردارم که زحمت مشاهده رابه خودنداده ام.هرچند تازگی ها وقتی می خواهم درزندگی روزمره ام یکم خلاقیت به خرج دهم و مسائل ومشکلات روزمره ساده را ازنقطه نظرات دیگر ببینم،آنها را امتحان ومشاهده می کنم.
البته نمی دانم که فهمم ازاین قضیه چه قدردرست است واصلا فهمیدمش!یاراه رابه بیراهه رفتم.
ولی شاید تا وقتی نخواستم درباره شان کتاب بنویسم چندان مشکلی نباشد.وشاید بهتر باشد چندان به عقاید ریز ودرشتمان توجه نکنیم،مگر آنها که برروی زندگی مان ورفتارهایمان عمیقا تاثیر دارد.شاید آنها را باید ازطریق مشاهده سنجید وبه چالش کشید.
اما البته بیش ترعقایدی را که من داشتم وآزمودم مربوط به نوشتن بود وتغییر کرد.
برای مثال من ابتدا تصور می کردم که استعداد نوشتن ندارم تااینکه شروع به نوشتن کردم.نوشتم ونوشتم ودرنهایت با مشاهده این امر به یقین رسیدم که استعداد ندارم،اما دیگر خیلی دیر شده بود،چون من بیش ازحد به نوشتن علاقه پیدا کرده بودم