دیشب که شاهکار نیما یوشیج را گذاشتم و چند خطی به بهانۀ آن از شعر و شاعری نوشتم، هوس کردم تا سری به نامه‌های نیما بزنم. تکۀ زیر را از کتاب «دنیا، خانه‌ی من است» برگزیده‌ام:
به هیچ چیز اینقدر شوق ندارم مگر به نوشتن.
بیشتر فکرها هم برای من هرقدر اساسی باشند در همان موقع نوشتن پیدا می‌شوند.
هروقت می‌خواهم مطلب تازه‌یی را بفهمم، چیز می‌نویسم.
هاتف درونی به من درس می‌دهد. یک هیئت خیالی شده‌ام. فکر و خیال از سر و روی من بالا می‌رود.
1 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
فكر و خيال از سر و روی من بالا می رود 🙂 چه آشناست.