نوشتن با چشم‌های بسته

چشم‌هایم را بسته‌ام، حالا بهتر می‌بینم.

-گویا

گاهی بهتر است چشم‌هایمان را ببندیم و بنویسیم.

وقتی با چشم‌های بسته می‌نویسیم، حس می‌کنیم آزادتریم، حس می‌کنیم منتقد درونمان سکوت کرده.

نوشتن با چشم‌های بسته مثل مراقبه است، انگار تمام تمرکزمان جمع می‌شود روی چیزی که می‌نویسیم.

با چشم‌های بسته، تمام پریشانی‌ها و حواس پرتی ها دور می‌شوند.

 

گاهی هم به جای بستن چشم‌ها، باید چراغ اتاق را خاموش کنیم.

در تاریکی نوشتن تجربه‌ی غریبی‌ست.

نباید نگران در هم رفتن کلمه‌ها و جمله‌ها باشیم.

معمولاً بعد از باز کردن چشم‌ها و روشن کردن چراغ، از روشنایی و باز بودن نوشته‌هایمان شگفت‌زده می‌شویم.

به همسفران مدرسه نویسندگی بپیوندید:

پیشنهاد مطالعه:

1 اسفند 1403

1 اسفند 1403

20 خرداد 1400

20 خرداد 1400

6 فروردین 1397

6 فروردین 1397

29 آبان 1403

29 آبان 1403

2 پاسخ

  1. نوشتن با چشمانی بسته ، باید تجربه لذت بخشی باشه حتما امتحان میکنم . یا به عبارتی شاید بشه گفت ارتقاء سکوت منتقد درونمان.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *