نخستین وظیفۀ عشق+داستان شما

چند روز پیش تو یه فیلمی مرحوم حسین پناهی میگفت مشکل بشریت تو ارتباطشه و این جمله خیلی من رو تحت تاثیر قرار داد ، به نظرم گوش سپردن خیلی میتونه به این ارتباط کمک کنه هرچند که همیشه هم نمیشه گوش سپرد و خیلی باید دقت کنیم به کی و به چه گوش میسپریم ،همونقدر که گوش سپردن به یک موسیقی زیبا میتونه مفید باشه گوش سپردن به طعنه ها و حرف های نادرست میتونه به ما ضرر برسونه . شاهین عزیز ممنون از این پست دلنشین

عجله دارم. می‌خواهم بروم. همیشه انگار جا مانده‌ام یا جا مانده‌ای دارم.

رنگ‌ها را نمی‌بینم. بوها را اشتشمام نمی‌کنم. گل رز می‌میرد توی مشتم بی‌آنکه حتی به دلبری‌اش پاسخ دهم.

طعم‌ها همه مثل همند، طعمِ سیری.

دنیا شهرِفرنگ درهم و برهمی است پر هیاهو. رنگ، رنگ، رنگ همه در هم تنیده.

همیشه هم حق با من است! نکند غیر از این باشد!

غرورم نباید آسیب ببیند، چیزی نیست که من ندانم یا از پسِ انجامش برنیایم.

من تهتن بودم و بعد هم زورو شدم، حالا هم که بتمنم.

آدم‌ها قصه‌‌های قابلِ پیش‌بینیِ همه مثل هم، یکسره تکثیر.

قاضیِ قضاوتم و البته مصونِ بی‌خطا.

آه اما گاهی که از پریشان‌حالیِ این ماهیتم برون می‌روم، چقدر دنیا قشنگ‌تر است.

می‌شنوم، نه که حتی گوش جان می‌سپارم.

می‌بویم، نه بلکه مست و مدهوش می‌شوم.

رنگ‌ها یک‌به‌یک نقش و نگارِ اعجاب. خیره می‌مانم، محو می‌شوم.

زندگی انگار لایه‌لایه درخشان‌تر و غنی‌تر می‌شود و من یک عالمه شگفتی برای شادی‌های بی‌دلیلم دارم.

خواندن و نوشتن بیشتر از هر چیز مرا به این نوع زیستن تجهیز می‌کند و البته مدرسه نویسندگی.

گوش می‌سپارم تا درمان شوم، رشد کنم، غنی شوم و جز این نوع زیستن را در خود بمیرانم.

اتفاقا تجربه‌ای چند روز پیش داشتم
توی یکی از آموزشگاه ها با شخصی که زیاد ارتباط نداشتم اما شروع کرد به صحبت (هرچند حرف های منفی) منم سعی میکردم گوش بدم و بعد از تموم شدن حرفش شروع میکردم به گفتن.
اما یک لحظه مکث کردم دیدم خب منکه از حرف های منفی طرف اذیت میشم و وقتی پشت بندش حرف میزنم، حرف های منم منفیه!
صرفا داشتم حرف میزدم که مرتبط باشه.
گوش دادن خودش باعث میشه طرف مقابل هم بیشتر صحبت کنه و بیشتر احساس راحتی کنه

ممنون شاهین جان بابت نوشته‌ی لذت بخشت 🙂

چند وقت است زیاد حر میزنم کمتر گوش میکنم وبه قولتان ذهنم زیاد جفتک می اندازد.امید است با راهنماییتان بتوانم به راه راست گوش سپردن رهسپار شوم….

بنا به رسته ی شغلی ام یعنی مشاور مدرسه بودن
یقین دارم مهترین ابزار برای یک مشاور هنر گوش دادن است .
باعث می شود در همدلی کردن با مراجع موفق باشید . و همدلی کلید ارتباط موثر است .

سلام شاهین عزیز. بسیار زیبا بود.
تجربه ای که من دارم اینه که گاهی اوقات خیلی از آدم ها دردها، تنهایی ها، و عشق خودشون رو، بدون این که بدونن پشت سر کلماتی که بیان می کنند پنهان می کنند، و یا در قالب یک سوال اونو از تو می پرسند.
اگه شنونده ی باهوشی نباشی، سریع دنبال یک جواب برای حرف اون ها، یا راه حل می گردی، اما اگه شنونده ی باهوشی باشی و به قول این جمله ی زیبا “به اون ها گوش بسپاری” می تونی به حرف های ناگفته ای که پشت سر سوالشون یا کلماتشون هست پی ببری.
این طوری کمتر در مورد دیگران قضاوت می کن، کمتر از اون ها می رنجی و بیشتر با اون ها همدلی می کنی.
من همیشه با خوب گوش سپردن، جواب سوالاتی که شاگردانم از من می پرسند رو از لابه لای همون سوال مطرح شده، پیدا می کنم و این منو بسیار شگفت زده می کنه، چون در نهایت می بینم جواب سوال هر کسی پیش خودشه.

سلام.
چه بحث جالبی رو مطرح کردین.
من این جریان رو توی ارتباط با پسرم تجربه کردم.
قبلا وقتی گله و شکایت می کرد و دغدغه های کودکانه اش رو می گفت سریع واکنش نشون می دادم و سعی می کردم قانعش کنم.
اما الان مدتیه که وقتی بامن حرف می زنه سعی می کنم سکوت کنم و اجازه بدم به طور کامل احساساتش رو با حرف زدن، تخلیه کنه.
لحظه ای که خودم رو کنترل می کنم تا جوابی شلیک نکنم، احساس می کنم توی وجودم صفت “صبوری” داره رشد می کنه.
صبر توی درونم تقویت می شه و همزمان به پسرمم منتقل میشه.
از اون مهم تر اینکه پسرم بیشتر به من اعتماد می کنه که دغدغه هاش رو برام بگه و منو دوست خودش بدونه. چون بدون ترس از واکنش و جواب من میتونه تمام حرف هاش رو بزنه.