چگونه می‌شود نویسنده شد؟ از زبان یک نویسندۀ چینی

سلام شاهین عزیز و تیز بین تیز پرواز. خوشحالم مرا به اندیشه های زیبایت دعوت کردی. تو را چون پسرهایم دوست دارم. و مطالب شیرینت را به شیره وجودم تزریق می کنم و انرژی میگیرم. توصیه هایت را با گوش جان شنیده و به آنها عمل می‌کنم. خوشحالم که دیگر وقت تلف شده ندارم. وظیفه مادری بجای خود. بقیه ساعت‌هایم مفید و پر محتوا شده اند، اهمیتی ندارد دیگران درباره ام چگونه می اندیشند، مهم خودم هستم که چگونه مثبت اندیشیدن را در خودم تقویت کنم. همواره مینویسم، هر چند مورد انتقاد یا حتا سر زنش قرار بگیرم.انقدر مینویسم تا اثری از جوهر قلمم بر روی کاغذ به یادگار بماند، شاید روزی کسی بخواند و یادم کند.
امروز شروع کردم به نوشتن زندگی نامه به توصیه شما در جلسه سوم دوره نویسندگی خلاق امید است به سر انجام برسانم.
سپاس فراوان از زحمات بی دریغ شما نازنین بی همتا. 🙏💐

هنوز مدرسه نمیرفتم که شور عجیبی به دفتر و قلم در من بوجود آمد. نوشتن حروف الفبا را از مادرم آموختم. چهارم ابتدایی بودم که اولین داستان دست و پا شکسته ام را بر اساس قصه های مادربزرگم نوشتم. هر وقت دلم پر میشد از حرف آنها را روی کاغذ سفید مینوشتم. گاهی احساس میکردم نوشتن مثل درد دل کردن با یک رفیق همراه مهربانِ. که دردهایم را تسلی میبخشد و مرهمی است برای زخم هایم. حرف هایم مینوشتم و بلند میخوانم و بعد پنهانی با شعله ی کبریتی سوختن کاغذ های نوشته شده را به نظاره مینشتم. آرامش عجیبی بسراغم می آمد و میل به نوشتن و خواندن آنقدر برایم جذاب است که احساس میکنم بدنیا آمده ام تا فقط بخوانم و بنویسم.

چند روزی است صبح ها بعد از سحری، خوابم نمی برد، ندایی درونم وسوسه ام میکند، تا به سراغ کامپیوتر بیام و چیزی بنویسم، حس می کنم دارم معتاد می شوم به نوشتن؛ ولی کاش این اعتیاد بماند؛ تنها اعتیادی است که آرزو کردن برای ماندنش، دوای هر دردی می شود. اما خودم را می شناسم ، شعله ای در دلم روشن می شود و زود به خاکستر می نشیند؛ دلم می خواهد این بار آتش درونم برای همیشه روشن بماند؛ خوبیش به این است این بار هیزمش را یافته ام، نوشته های شما.

من محال است حتی یک جمله از جملات صادقانه این وبلاگ را بخوانم و بالهای سپیدم شوق نوشتن را در خودشان احساس نکنند!
گاهی وقتها فکرمیکنم چطور میشود که کسی می تواند اینقدر تاثیرگذار بنویسد ، تنبلی و نقطه ضعف مخاطبش را به بازی بگیرد و درست بزند به نقطه حساس فکر ، تا آنجا که می گوید : البته که میتوانم!

آقای شاهین کلانتری من هروقت به شما فکرمیکنم یا در نوشته هایم یادی از شما میکنم ناخودآگاه کلمه «جان» پسوند نامتان میشود و یا حتی نام کوچکتان را صمیمانه و بدون پیشوند و پسوند خاصی می نویسم و قاه قاه میخندم که عجب!اینقدر علاقه ناگهان از کجا پیدا شده؟!
و پاسخ میگیرم از آنجا که او شعله عشق عزیز و مقدسی را در من جان می بخشد و زنده نگه میدارد ، عشق به نوشتن و خواندن ، که در دلش دانایی و خوشناسی نهفته است.
از این بابت بی نهایت سپاسگزارم

خوندن ونوشتن لازم وملزوم همدیگه هستن
هر نویسنده‌ی خوبی یه کتابخون قهار هم هست ….

تازه یه آقای روانشناسی که خیلی دوسش دارم همیشه میگه :
توانا بود هرکه تمرین کند

اگه هرشب بنویسی وچشم وگوشت رو بازکنی ودرست اطرافت رو ببینی بعد مدتی نویسنده خوبی میشی

مثل هر چيز ديگه اي كه نياز به تمرين داره، نوشتن هم نياز به تمرين داره و تمرينش داشتن دايره كلمات زياد و حوصله هست.
از طرف ديگه دوستاني كه ابتدا شروع به نوشتن ميكنن انتظار دارن يك متن ادبي فاخر بنويسن كه بي نقص باشه.

بخاطر همين كمتر دست به قلم ميشن…