چگونه می‌شود نویسنده شد؟ از زبان یک نویسندۀ چینی

چند روزی است صبح ها بعد از سحری، خوابم نمی برد، ندایی درونم وسوسه ام میکند، تا به سراغ کامپیوتر بیام و چیزی بنویسم، حس می کنم دارم معتاد می شوم به نوشتن؛ ولی کاش این اعتیاد بماند؛ تنها اعتیادی است که آرزو کردن برای ماندنش، دوای هر دردی می شود. اما خودم را می شناسم ، شعله ای در دلم روشن می شود و زود به خاکستر می نشیند؛ دلم می خواهد این بار آتش درونم برای همیشه روشن بماند؛ خوبیش به این است این بار هیزمش را یافته ام، نوشته های شما.

من محال است حتی یک جمله از جملات صادقانه این وبلاگ را بخوانم و بالهای سپیدم شوق نوشتن را در خودشان احساس نکنند!
گاهی وقتها فکرمیکنم چطور میشود که کسی می تواند اینقدر تاثیرگذار بنویسد ، تنبلی و نقطه ضعف مخاطبش را به بازی بگیرد و درست بزند به نقطه حساس فکر ، تا آنجا که می گوید : البته که میتوانم!

آقای شاهین کلانتری من هروقت به شما فکرمیکنم یا در نوشته هایم یادی از شما میکنم ناخودآگاه کلمه «جان» پسوند نامتان میشود و یا حتی نام کوچکتان را صمیمانه و بدون پیشوند و پسوند خاصی می نویسم و قاه قاه میخندم که عجب!اینقدر علاقه ناگهان از کجا پیدا شده؟!
و پاسخ میگیرم از آنجا که او شعله عشق عزیز و مقدسی را در من جان می بخشد و زنده نگه میدارد ، عشق به نوشتن و خواندن ، که در دلش دانایی و خوشناسی نهفته است.
از این بابت بی نهایت سپاسگزارم

خوندن ونوشتن لازم وملزوم همدیگه هستن
هر نویسنده‌ی خوبی یه کتابخون قهار هم هست ….

تازه یه آقای روانشناسی که خیلی دوسش دارم همیشه میگه :
توانا بود هرکه تمرین کند

اگه هرشب بنویسی وچشم وگوشت رو بازکنی ودرست اطرافت رو ببینی بعد مدتی نویسنده خوبی میشی

مثل هر چيز ديگه اي كه نياز به تمرين داره، نوشتن هم نياز به تمرين داره و تمرينش داشتن دايره كلمات زياد و حوصله هست.
از طرف ديگه دوستاني كه ابتدا شروع به نوشتن ميكنن انتظار دارن يك متن ادبي فاخر بنويسن كه بي نقص باشه.

بخاطر همين كمتر دست به قلم ميشن…