ما این‌گونه هدر می­‌رویم:

واقعا همین طوره
همه کارهای بزرگ دنیا سخته و ناخودآگاه آدم همه تلاشش رو به کار می بره تا از انجامش خودداری کنه
کلا خیلی از کارهایی که تو زندگی انجام میدیم یه سری کار نمایشی هستن. یعنی اصلا هدف مون از انجام دادن این کارها خود این کارها نیست بلکه توجیهی هستن برای انجام ندادن کارهای دیگه.
نمونه مشخصش هم همین حسیه که تو زمان امتحانات همه مون تجربه کردیم. موقع امتحان سریال های تلویزیون که همیشه به بی محتوا بودن متهمشون می کردیم ارزشمند و مهم میشن که برای شناخت جامعه! باید ببینیم. حتی کمک کردن به مادر تو آشپزخونه هم کاری بزرگ و ضروری میشه. در حالی که همه شون فقط برای فرار از درس خوندنه و بعد از امتحانات دوباره همه رو کنار میذاریم.
البته مطلق این موضوع رو هم که نوشتن کتاب از نوشتن مقاله های کوتاه تر و یا حتی راه اندازی یه سایت با محتوای ارزشمند بهتر است رو هم قبول ندارم. چه بسا که یه مقاله تونسته کاری کنه که چند کتاب نتونستن از پسش بربیان. به هر حال هر چه بتونیم کوتاه تر و با زبان ساده تر یه مفهوم رو برسونیم امکان استفاده افراد بیشتری رو فراهم کردیم.

سلام و درود و عرض ادب

بی‌هیچ مقدمه‌ای باید به فن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌بیان و نگارشتان دستمریزاد بگویم. اعتراف می‌کنم که نوشته ‌‌‌‌های جادویی‌تان بدون اغراق، هر بار با یک نوع صراحت مرموز، مخاطب را به صندلی اعتراف می‌کشاند و بعد تا ساعت ‌‌‌‌های طولانی به اندیشه وامی‌دارد.

چیزی که جالب‌تر است نوعِ خطابتان است. گویی این متن جادویی فقط یک مخاطب دارد.

هر بار این تصور به ذهن می‌رسد که این پست، فقط و فقط نسخه‌ی دردها و درمان ِ ذهن‌‌آشوبی‌های من است.

هر دفعه که متن تازه‌ای می‌خوانم، به گونه‌ای عمیق و غیرقابل وصف به نوشته‌ها احساسِ تعلق‌خاطر می‌کنم.

گاهی قهرمان قصه می‌شوم و ضحاک ماردوشِ بی‌قرار. گاه با زبان ِ لطف و مهربانی به بستن پرانتزهای زندگی‌ام دعوت می‌شوم. دمی با نوشتن کنار دریا کلبه می‌سازم. لحظه‌ای از گذشتگان شیوه‌ی اصالت می‌آموزم. زمانی به آینده و آیندگان ملحق می‌شوم و آنی خودم را که گم شده در اغیار تمنایِ وصال به خویشتنِ خویش دارد، به دگرگونه زیستن دعوت می‌کنم.

حالِ غریبی است! درست وقتی که انتظارش را ندارم، دست و پای گره خورده در کلاف روزمرگی و ذهنِ آلوده به دغدغه‌ام را به قهوه‌ی گرم سایت دنج شما دعوت می‌کنم.

به مهمانی حرفی تازه و اندیشه ‌ای بدیع.

این‌بار هم مثل چندین و چند بار دیگر اما پتکِ ملامت بر سرم فرود آمد و به صندلی اعتراف چسبیدم.

قهوه‌ی تلخِ سرزنش زبان و حلقم را سوزاند. از آن سوختن ‌ها که تا بنِ وجود به خودت می‌پیچی و راهِ رهایی‌ات نیست.

روزهای اولی که به کار تمام‌وقت ِ نامتناسب با حال و هوایم تن در داده بودم، نیز همین احساس را داشتم. آن موقع البته هرروز.

مثل مار به دور خودم چنبره می‌زدم و به‌سان عقرب دم به کله می‌کوبم.

به یاد شعر حسین پناهی افتادم:

دم به کله می کوبد        

و شقیقه اش دو شقه می شود       

بی آنکه بداند               

حلقه آتش را خواب دیده است

عقرب عاشق 

آری، عاشق نوشتن و خواندن بودم، اما خود را به حبسِ اراده‌ی غیر بردم و خویشتن خویش از یاد بردم و هر آیینه به تباهیِ عمر دل آزردم.

از خواندن به بهانه‌ی خواندن طفره رفتم
از نوشتن به بهانه‌ی نوشتن
از فیلم
از کار

از من اما به بهانه دیگران.

چاهی عمیق و لبریزِ سراب درون سینه حفر کردم که هیچ رسنی به انتهای مَنَش نمی‌رسد.

همانطور که در نوشته‌هایتان فرو رفته بودم، حس می‌کردم، با پررنگ شدن متن انگار کسی از درون کلمات بر سرم فریاد می زند.

کی می‌­روی سر اصل مطلب؟

باید عرق بریزی تا بفهمی باید برای چه چیزی عرق بریزی!

نمی­‌نویسیم چیزی را که می‌­خواهیم و باید بنویسیم.

بعد نرم‌نرم کلمات از جدالِ شماتت و محاکمه تن می‌شویند و به نرمخوییِ نصیحت‌های حکیمانه و لطف و مهربانی می‌نشینند.

درست مثل ابرِ سیال که در باد می‌رقصد، سپس قطره قطره می‌بارد، به ناگاه سیل آسا و غران می‌تازد، اندک‌اندک تن به خورشید می‌ساید و سرانجام در این جدالِ زیبا رنگین‌کمان به زیباترین طرزِ ممکن متبلور می‌شود.

همین چند روز پیش در یکی از توئیت‌ها نوشته بودم

‏لازم است کسی مرا نهیب زند که دست از نشیب و افول بردارم و قدری برای خویشتنِ خویشم بجنگم.

در این اندیشه ‌ام که شاید این همان نهیبِ دلنشین است که مهیب اما به شفقت نازل شد.

همان نهیبی که باید به خود می‌زدم و در جادوی کلامتان کشفش کردم.

شاید امروز، شاید فردا، اما این دارو باید اثر کند.

ممنون از نوشداروی خواندن و نوشتن که در شعار نه، بلکه در عمل به ما ارزانی‌اش داشتید و صدالبته ساختن و یافتنش را هم.

با آرزوی بارانِ سلامتی، شادی و لبخند برایتان به شیوه‌ی بی‌زوالش

تن‌درست باشید و صریح‌القلم.

سلام. ن از دنبال کننده های مطالب سایت شما و خود شما در تلگرام و اینستاگرم هستم. بارها و بارها در نوشته های شما، من و هم نسلان و هم سن های مرا به ترک تحصیل و نوشتن و نوشتن و نوشتن و تبدیل شدن به تولید کننده محتوا و ساخت سایت و غیره تشویق کرده اید؛ اما خب بعد از این ترک کردن چه کنیم؟ چگونه تبدیل شویم به آن چه شما گفته اید و یا شاید فقط کورسویی از راه را نشان داده اید. اما خب در این مدت طولانی یی که می خواهیم صرف شدن کنیم، چه بخوریم چه بپوشیم؟ اگر درس نخوانیم این مایحتاج را از کجا بیابیم حتا از کجا پول ساخت سایت و اینترنتی را بدهیم که میخواهیم رویش سرمایه گذاری کنیم با ساخت سایت؟ یا اصلن از کجا پولی دست و پا کنیم و در دوره های نویسندگی شما و هممکاران شما شرکت کنیم؟. ممگر چه قدر می شود سربار خانواده بود؟
ممنون می شوم پاسخ داده و من و امثال من را که این فکر از ذهنشان می گذرد شیر فهم کنید.