شما آتش درون ندارید+مزایای ذلت نفس!

سلام ، روز به روز از نوشتن شما لذت بیشتری می برم ، قلم تان پایدار باد!از این که در نوشته های شما خالص بودن را می بینم باز هم لذت می برم و کی فم کوک می شود به خاطر همه این ها و پاسخ ها و راهنمایی های شما که برایم ایمیل زدید نهایت سپاس را دارم و آرزوی بهترین ها را برایتان دارم .امید دارم روزی با کمک شما در قلم ثابت بمانم و به آن آتش درون لازم برسم. باز هم ممنون و سپاس

سلام آقای کلانتری.
چه مطلب جالب و آموزنده ای را انتخاب کردید.من بیشتر اوقات از خودم انتقاد میکنم.از نوشته های آبکی ام و این باعث شده بیشتر تلاش کنم.اطرافیانم میگفتند تو خوب مینویسی بیش از حد از خودت کار میکشی.اما من راضی نبودم.با خواندن این مطلب برای انجام این کار مصمم تر شدم. سپاس از شما به خاطر تمام مطالب عالی و کاربردی که به اشتراک میگذارید.

چگونه با استفاده از ذلت نفس می توان به عزت نفس رسید!

عالی بود
پایدار باشی

با خواندن این مطلب که نوشتن چه چیزی را ثابت می کند ضمن این که لذت بردم ، من به فکر فرو رفتم چه کنم تا پسران ده یازده ساله کلاسم به نوشتن علاقه مند شوند

چرا بهتر است مطالب شما را در سایت نخوانیم؟؟!
زیرا پس از هر نوشته به نوشته ی جذاب تر دیگری هدایت میشویم و پس از آن نیز تیتر مطالب دیگر طوری چشمک میزنند که سری به هم آنها میزنیم و (دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش!)
و به این ترتیب به سختی میتوان از سایت خارج شد! دلیل از این محکمتر؟!

سلام جناب کلانتری
موافقم ! اگه در سخت ترین شرایط رشد کنیم مطمئنن در شرایط سخت مسیر همواری را طی میکنیم.
ذلت نفس یک چرایی قدرتمند برای انجام کار به ما میده 🙂
ممنون از شما

گذر کردن از خودم آغاز تغییر است

از واژه‌های دستمالی‌شده بگذریم از خودشناسی بگذریم .

اقدام کنیم معماری کنیم آنچه ما را می‌سازد سؤال‌هایمان است پیدا کردن سؤال‌هایمان است. شجاعانه بپرسیم من به دنبال چه هستم؟ چه‌کار دارم می‌کنم ؟ امروز چه‌کار کردم؟ ته این کاری که کردم برای چه بود؟
همین سؤال‌های ساده  اگر با سؤال جواب داده شود من را با لایه‌های جدیدی از خودم آشنا خواهد کرد. از خودمان گذر کنیم.

سلام. جناب کلانتری من دیروز برای این مطلب شما نظری گذاشتم ،که نظر واقعیم هم بود چون واقعا هر بار به اینجا میام اینقدر مطالب خوندنی هستند که نمیشه به راحتی ازشون گذشت. فقط به زبان طنز بیانش کردم. امیدوارم به حساب جسارت نگذاشته باشید.

به گذشته که فکر می کنم، می بینم
برای همه مادر بوده ام، برای خودم زن بابا.همیشه خودم را سرزنش می کردم.
اما نگاه شما به ذلت نفس، به قدری لطیف و زیرکانه ست که مثل چوب جادویی فقط با یک حرکت توانست تمام سنگ های خارای ذلت نفسم را به آنی تبدیل به جواهرات قیمتی کند.از این به بعد در جاده رشد شخصی ام به جای مجروح کردن پاهایم هنگام پیاده رفتن، گنجی دارم که می توانم با قدرت خرج کنم.
کفش هایی مناسب تر تهیه کنم وبا شنیدن نظرات مخالف به جای نشستن، سوار بر وسیله ای تندرو شوم و سریع تر به سمت مقصدم حرکت کنم.

این نوشته بسیار بهم چسبید.
عزت نفس و اعتماد به نفس و تایید دیگران و در چشم دیگران دنبال خودمان بگردیم سالهاست که خسته ام کرده. بعضی وقتها دلم میخواهد با لگد به تک تکشان سلامی دوباره کنم. نه به منظور توهین، تنهای به منظور رهایی خودم.
شاهین جان این نوشته ات بسیار به فکرم فرو برد.

سلام خیلی جالب بود
چند تا از این جملات جانانه و انتقادب به خودم گفتم و انگار خودم را در برابر انتقادها بیمه کردم.