سوال‌درمانی؟

امروز بدون هیچ فکر و ایده ای نشستم و شروع کردم به تایپ کردن سوال‌های کوتاه درباره زندگی‌ام.

بعد از چند ثانیه جوری گرم شدم که وقتی به خودم آمدم متوجه شدم هزار کلمه نوشته‌ام.

رگباری از سوال‌ها را ریختم روی کاغذ، بدون فکر به جواب یک سوال. من فقط به پرسیدن فکر می‌کردم. در مورد همه ابعاد زندگی‌ام، از درگیری‌ها و ترس‌ها و تردیدها و تمناهایی که در حال حاضر درگیر آنها هستم.

لحظاتی حس کردم دارم خودم را بازجویی می‌کنم، اما یک بازجویی لذت بخش، از پرسیدن بعضی سوال ها تنم می‌لرزید.

یاد صحنه‌ی نفس‌گیر گفت‌وگوی واکین فینیکس و فیلیپ سیمور هافمن در فیلم مرشد افتادم. آنجایی که فردی کوئل باید بدون پلک زدن به سوال‌های عجیب و غریب مرشد پاسخ میداد.

الان هم دنبال جواب دقیق سوال‌هایم نیستم، برخی بی جوابند، جواب بعضی را می‌دانم و پاسخ بخشی از آنها را هم باید بیشتر بخوانم و تجربه کنم تا بدانم.

این همه گفتم تا بگویم من با سوال پرسیدن حال بهتری پیدا کردم. آرامشی فراتر از حد تصورم.

امتحان کنید.

بی پروا درباره هر چیزی سوال کنید، درباره تمام گره‌های زندگی‌تان، از عقده‌ها و ترس‌ها تا رازها و دروغ‌ها.