مهم‌ترین دستاورد مطالعه

پ.ن: البته امیدوارم از کامنتم اینطور برداشت نشه که منظورم اینه که آدم نباید پیشرفت کنه و همونجایی که هست وایسه، نه خودم برعکسم ولی میگم گاهی می تونه وایسه با همینم که هست حال کنه.

در جواب مقاله شما یاد شعری افتادم که در کتاب آئین زندگی اثر دیل کارنگی نازنین نقل شده بود. این شعر آبی بود روی آتش همه ی کمال گرایی ها و آرزوهای دور و محال من. خط بطلانی بود بر این تفکر که یا عالی یا هیچ:

اگر نمی توانی صنوبری بر قله ی یک کوه باشی
بوته ی یک دره باش
اما بهترین بوته کوچک کنار جویبار باش
اگر نمی توانی درخت باشی پس لااقل یک بوته باش
اگر نمی توانی بوته ای باشی، چمن باش
و راه پیش رو را زیبا کن
اگر نمی توانی آهوی دشت باشی، یک ماهی باش
اما سرزنده ترین ماهی دریاچه باش

همه ی ما نمی توانیم فرمان برانیم چرا که به فرمانبر نیاز هست
و برای همه مان کار هست
هم کارهای بزرگ و هم کارهای کوچک
و کاری که باید به انجام برسانیم نزدیک است

اگر نمی توانی بزرگ راه باشی، یک جاده باش
اگر نمی توانی آفتاب باشی، یک ستاره باش
قالب تو موجب پیروزی یا شکستت نمی شود
هر چه هستی، بهترینت باش!

هر چقدر در وصف این شعر بگم کمه. دوست دارم بشینم ساعت ها مصداق های موجود در این شعر از خودمون و جامعمون رو بگم اما ترجیح می دم شما هم مثل من خودتون این شعر رو ذره ذره مزه کنید.

سلام استاد شاهين
طبق تجربه شخصي من مطالعه ادم رو از روزمرگي و تكرار مكررات نجات ميدهد
بله بهترين مكان مطالعه هدفمند متمم مي باشد

سلام
من دیدم بعضیا که خیلی بزرگ و آدم حسابین! درباره یه چیزایی مینویسن که به نظر سطحی و ابتدایی میاد، ولی وقتی دقت میکنی می‌بینی همون سوژه ساده هم واقعا عمیق بررسی شده. و بعد نویسنده ازش به یه چیزای دیگه‌ای رسیده. (حالا متن میتونه حتی ادبی باشه) گاهی حتی پیچیده‌ترین مفاهیم رو اینطوری بیان می‌کنن. یه جوری که آدم تسلط فرد روی اون موضوع رو احساس می‌کنه… نه؟

و یه سوال: چرا محاوره نویسی رو حرفه‌ای نمی‌دونین؟ دیدم ابتهاج هم گفته بود که این کار داره زبانو نابود می‌کنه. خب اینم یه مدلشه دیگه! مثلا من اینجا واقعا نمی‌تونم اینطوری ننویسم… بعضی جاها نیاز به صمیمیتی هست که اونطوری میسر نمیشه.
آخه چرا؟!

سلام شاهین جان
روز شنبه خودم رو بعد از مدتها با نوشته های زیبای تو شروع کردم
یکی از ترس های نوشتن من این هست که از نشون دادن سطح فکری ام میترسم و این هم شاید گره خورده به کمالگرایی ام چون نمیخوام نوشته های تهی داشته باشم. دوست دارم نوشته ام ارزش تولید کنه.
همیشه از مطالعه گفتن و شنیدیم ولی هر چقدر که با متمم و وبلاگ دوستان متممی بیشتر همراه میشیم اینکه مطالعه رشد و توسعه میده رو نمیشه فهمید میشه احساس کرد.

راستش شاهین جان شاید خوب باشه به بهانهٔ این پست کمی باهات دردودل کنم.
آدم نوشته‌های خودش رو می‌بینه و میخاد به حال و روز نزارش گریه کنه. با خودش میگه یعنی اینهمه حرف احمقانه توی سر من می‌چرخه؟ یعنی من الان همچین آدمی هستم؟ این ها چیه من نوشتم؟ دغدغه‌های ذهن پریشان من چقدر مسخره اند !
شاید از برکات نوشتن باشه که این ضعف ها رو اینطوری سیلی‌وار توی گوش آدم می‌زنه. شاید همین سیلی‌ها بتونه آدم رو وادار به حرکت کنه.
شاید به آدم شدن ما هم امیدی باشد
کسی چه می‌داند …

گاهی، اتفاقی از جایی که انتظار نداری تلنگری می خوری که تمام باورهای سابقت از خودت زیر سوال می رود! گاهی باید تمام آنچه بودی کنار بگذاری و برگردی به نقطه ی صفر ! به عدم ! گاهی مخاطب تو نیستی اما به خودت نهیب میزنی که تو هم از این قاعده مستثنی نیستی! این مطلب شاید نقطه ی عطف باورهایم شود! نقطه ی عطف آنچه باید باشم و پیش ازین فکر می کردم هستم…