«در حال و هوای عشق» فیلم محبوب من است. البته فیلم های دیگر «وونگ کار وای» را نیز بسیار دوست دارم.
در فیلم «در حال و هوای عشق» کیفیتی جاودیی وجود دارد که پس از سال‌ها هنوز برای تماشای مجدد آن بی تابی میکنم.
من با هر بار تماشای این فیلم عاشق‌تر می‌شوم.
فیلم بی ارتباط با «نوشتن» نیست. زن فیلم مرد را در نوشتن فیلمنامه ای که در دست دارد یاری می کند.
چند سطر زیر از واپسین دیالوگ‌های این فیلم است:
اون قدیما، اگه مردم رازی داشتن و دوست نداشتن به کسی بگن، میدونی چیکار می کردن؟
از کوه بالا میرفتن و یه درخت پیدا می کردن،
یه سوراخ توی اون درخت میکندن و رازو توی اون سوراخ زمزمه می کردن.
بعد سوراخو با گِل می پوشوندن.
و راز رو برای همیشه همونجا میذاشتن.
(+)
In the Mood for Love-2000
