تنها حسرت من

پنج دقیقه، پنج سال یا حتی پنجاه سال قبل هم که اصلاً وجود نداشته‌ام، برای من به یک اندازه «گذشته» محسوب می‌شود، چون توانی برای تغییر آن ندارم.

معمولاً حسرت گذشته و تمام چیزهای از دست رفته را نمی‌خورم، جز یک چیز و آن چیزی نیست جز «نوشتن».

نوشتن این روزها تنها دلخوشی من است و آن را به هر کار دیگری ترجیح می دهم. ای کاش خیلی زودتر لذت نوشتن را چشیده بودم.

من این روزها فقط وقتی می نویسم خیالم راحت است، حین نوشتن حس میکنم بیش ترین بهره وری را دارم.

افسوس که کم اهمیت ترین درس ما انشاء بود.

شک ندارم با نوشتن بسیاری از معماهای زندگی‌ام در زمان خودشان حل می شدند و بار سنگین آنها سال‌های سال بر دوشم نمی‌ماند.

با نوشتن می توانستم بیشتر در لحظه حال زندگی کنم و حالا گذشته غنی تری داشتم.

بعضی از خاطراتم را الان می‌توانم به یاد بیاورم و بنویسم اما افسوس که این جای ثبت وقایع در لحظه را نمی‌گیرد. مرور و نوشتن خاطرات همیشه با دستکاری و دخل و تصور ذهن همراه است.

کاش ما در کنار اینکه خودمان هم فعالانه می نویسیم، دوستانمان را نیز به نوشتن تشویق کنیم. و تاثیرات بلند مدت نوشتن را به عنوان ابزار موثری برای اندیشیدن برایشان آشکار کنیم.

اینها را می‌نویسم نه برای اینکه افسوس گذشته را بخورم. بلکه به خودم یادآوری کنم که این دو سه ساعت نوشتن روزانه هم کافی نیست.

من می‌نویسم، بیشتر و بیشتر!