آرامش لازم برای داستان‌نویسی

سلام شاهین عزیز
من چند سالی انشای فارسی درس می دادم و چون خودم علاقه مند بودم، کلاس هام به شکل کارگاهی پر جنب و جوش برگزار می شد و خودم هم همزمان با بچه ها موضوع رو می نوشتم. بعد از چند نفر از بچه ها متن خودم رو هم که به شکل یک قصه ی خیلی کوتاه بود می خوندم و بچه ها خیلی خوششون می اومد.
اما از وقتی از دوره ی راهنمایی به دبیرستان اومدم از اون فضای زیبای داستانی بیرون اومدم و هنوز هم حسرت اون روزها و اون کلاس ها رو می خورم. کاش دوباره به فضای نوشتن داستان برگردم. هر چند فقط تعداد کمی اون رو ببینند و بخونند. و به قول شما چاپ نشه! افسوس…!
اون دوران با این که چیز زیادی از نوشتن نمی دونستم، تلاش می کردم برای بچه های علاقه مند مطلب بیارم و همین اطلاعاتم رو بیشتر می کرد. در طول اون سال ها حدود ۱۰ یا ۱۲ نفر رو به نوشتن علاقه مند کردم. خیلی هاشون رفتند دنبال نوشتن، روزنامه نگاری، مقاله نویسی مطبوعات و داستان و … .
ممنون که منو بردید به دوران شیرین گذشته! پاینده باشید.

داستان نویسی خیلی خیلی آرامش بخشه انگار روحت رو تخلیه کنی. انگار یکبار دیگه جون می‌گیری. البته ما که درس پس می‌دیم.
داستان نوشتن برای چاپ نشدن چه جمله قشنگی. یادم می‌مونه. واقعا چاپ نشده‌ها اگر نگم همیشه، بیشتر اوقات حس‌های جالب و خاصی دارن.
کاش حالش بود و بیشتر می‌نوشتیم، همگی.

به شدت مخالفم
داستان گزارش یک قتل و «نامه‌ای به هیچ‌کس» را در اوج ناآرامی و طوفان فکری و سرخوردگی نوشته‌ام و اتفاقا جالب است که اکنون که اندکی به آرامش ذهنی رسیده‌ام، داستان به سختی و کندی پیش می‌رود.

سلام شاهین جان
موضوع جالبی را عنوان کردید، همین الان هر کاری دارم را کنار خواهم گذاشت و چند داستان کوتاه مینویسم . دوست دارم عمو جعفر

این جمله رو قبلا هم ازت شنیده بودم:
“من عجالتاً داستان می‌نویسم برای چاپ نکردن.”
و البته بی صبرانه منتظر داستانهای چاپ نشده ات هستم برای خواندن پیش از موعد!

راستی یادم رفت بگم…تصویری هم که در بالای متن قرار دادید بسیار زیباست…ممنون

سلام. وقتتون بخیر
بله حق باشماست… برای نوشتن آرامشی نیاز هستش که …
ولی اینکه چطور ایشون تونستن در این عمر کوتاه ۵۰ سال، و در میان این همه آشفتگی ذهن و شلوغی زندگی، چنین کتابهای ارزشمندی رو بنویسن(که در کتاب فارسی دبیرستان چندین موردشو داشتیم)…جای تامل داره…
در صورت امکان، یکی دوتا از داستانهای کوتاهتون رو لطف کرده و برای ما هم ارسال بفرمایید تا از نوشته های عمیق و تاثیرگذار شما استفاده ببریم .
با آرزوی سلامتی و آرامش برای همه
یاعلی

سلام …
این پست به طور عجیبی برای من صمیمی بود !

ممنون که به بحث شیرین داستان نویسی پرداختید.

سلام!
شاهین جان!
من کتاب «آرامش در حضور دیگران» رو نخوندم؛ اما فیلم سینمایی ش رو دیدم.
هنرنمایی «ناصر تقوایی» در مقام کارگردان الحق که معرکه بود. شگفت زده شدم وقتی فهمیدم جوانی که هنوز در سی سالگی پا نگذاشته، این فیلم رو ساخته.
بازی «ثریا قاسمی» رو خیلی پسندیدم. حضور «منوچهر آتشی» و «محمدعلی سپانلو» هم به یادماندنی بود.
شنیدم پس از یکی – دو سال توقیف، ۴۰ دقیقه از فیلم بریده و اکران شده (!)
کاش نسخه ای کامل از فیلم، موجود و در دسترس باشه. این فیلم، به همراه چند تا فیلم دیگه از دهه ۵۰، مثل فلیم های «رگبار، غریبه و مه، گوزن ها، غزل، کلاغ و…» از محبوب ترین فیلم های تمام عمرم به حساب می‌آد.