آرامش لازم برای داستان‌نویسی

1397-06-17شاهین کلانتریاز نوشتن18 دیدگاه

هوس داستان‌نویسی هرازگاهی به سر هر نویسنده‌ و نانویسنده‌ای می‌زند؛ و ممکن است به سیاه کردن چند صفحه‌ای هم منجر شود، اما بدون استثنا تمام هوس‌بازان (!) به یک گزارۀ کلیشه‌ای می‌رسند:

برای داستان‌نویسی به آرامش و فراغتی لازم است که اکنون در دسترس نیست.

تفاوت ما با داستان‌نویس واقعی در این است که او قید رسیدن آرامش و فراغتِ ایده‌آل را زده و فهمیده که برای نوشتن همیشه دیر است.

نویسندۀ «آرامش در حضور دیگران» با این‌که عمر کوتاهی داشت و زندگی‌اش پر از گرفتاری و تشویش بود، اما اثبات کرد که تحت هر شرایطی می‌توان خلق کرد و ادامه داد.

غلامحسین ساعدی که با چند خودکار و دسته‌ای از کاغذ با سرعتی نفس‌گیر در اتاق بالای مطبش می‌نوشت زمانی گفته بود:

حقیقت این است که من یک هزارم کابوس‌ها و اوهامی را که در زندگی داشته‌ام، نتوانسته‌ام بنویسم. چون همیشه زندگی شلوغ و ذهن جوشان و آشفته‌ای داشته‌ام. کابوس‌ها هر چه هم که سعی می‌کنم جلوی آن‌ها را بگیرم می‌آیند و اندکی آدم را می‌ترسانند.

این را نویسنده‌ای گفته که یک قفسه کتاب ارزشمند از خودش بر جای گذاشته است.

من عجالتاً داستان می‌نویسم برای چاپ نکردن.

شما چرا چند تا داستان کوتاه نمی‌نویسید تا کمی آرام شوید؟

شاید دوست داشته باشید این مطلب را هم بخوانید:

نوشتن یک داستان چند سال زمان می‌‌‌‌برد؟

کار و زندگی در شرایط بحران | یک رویداد حضوری با شاهین کلانتری

کانال مدرسه نویسندگی در تلگرام | اینستاگرام شاهین کلانتری

برچسب ها: آرامش, از نوشتن, داستان سرایی, داستان نویسی, زمان, ساعدی, غلامحسن ساعدی, فراغت, قصه, قصه گویی, نوشتن, نوشتن داستان, نویسندگی

پست قبلی ماجرای رسیدن من به چراغ جادو پست بعدی یک دلیل برای اثبات خلاقیت همۀ ما

مطالب پیشنهادی

یک پومودورو خواندن، یک پومودورو نوشتن

1395-10-29

سلام شاهین عزیز
من چند سالی انشای فارسی درس می دادم و چون خودم علاقه مند بودم، کلاس هام به شکل کارگاهی پر جنب و جوش برگزار می شد و خودم هم همزمان با بچه ها موضوع رو می نوشتم. بعد از چند نفر از بچه ها متن خودم رو هم که به شکل یک قصه ی خیلی کوتاه بود می خوندم و بچه ها خیلی خوششون می اومد.
اما از وقتی از دوره ی راهنمایی به دبیرستان اومدم از اون فضای زیبای داستانی بیرون اومدم و هنوز هم حسرت اون روزها و اون کلاس ها رو می خورم. کاش دوباره به فضای نوشتن داستان برگردم. هر چند فقط تعداد کمی اون رو ببینند و بخونند. و به قول شما چاپ نشه! افسوس…!
اون دوران با این که چیز زیادی از نوشتن نمی دونستم، تلاش می کردم برای بچه های علاقه مند مطلب بیارم و همین اطلاعاتم رو بیشتر می کرد. در طول اون سال ها حدود 10 یا 12 نفر رو به نوشتن علاقه مند کردم. خیلی هاشون رفتند دنبال نوشتن، روزنامه نگاری، مقاله نویسی مطبوعات و داستان و … .
ممنون که منو بردید به دوران شیرین گذشته! پاینده باشید.

آرامش لازم برای داستان‌نویسی

مطالب پیشنهادی

یک پومودورو خواندن، یک پومودورو نوشتن

یک سؤال دربارۀ نوشتن

اگر هر روز یک جمله می‌نوشتی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

18 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ