آدم‌ها فقط ۲ دسته‌اند

چه جالب. امروز خواندن کتاب در باب حکمت زندگی شوپنهاور رو شروع کردم. همون جمله‌ی اول فصل یک، شوپنهاور میگه که ارسطو موهبت‌های زندگی انسان رو به سه دسته تقسیم می‌کنه و اونا رو اسم می‌‎بره، بعد میگه من از این تقسیم‌‎بندی فقط عدد سه رو به عاریت می‌گیرم و سه مشخصه‌ی اساسی رو که سرنوشت انسان فانی رو پی‌ریزی می‌کنن(از نظر خودش) بیان می‌کنه.
این همه ذوق به خاطر اینه که خریدن و آغاز خوندن این کتاب حدود یک ساعت بعد از خوندن این پست بود.

سلام
همیشه از دیدگاه های شما می توان آموخت و یا آموزه ای از قبل را به خاطر آورد، ولی اگر راستش را بخواهید اصلا منظورتان را از این مطلب متوجه نشدم با اینکه سه بار خواندمش؛ به خصوص آن بخش که می گوئید” وقتی ایده ای برای نوشتن نمی یابم از روش تفرقه بینداز و حکومت کن استفاده می کنم”.
واقعیتش، اصلا نمی توانم ارتباط مطالب گفته شده را آنجور که به دلم بنشیند و به قول معروف خرفهم شوم بر قرار کنم.
اگر توضیح دهید ممنون می شوم.

من ازوقتی یادم می آید عادت داشتم همه چیزرا طبقه بندی کنم،اینطوری بهترمی توانستم فکر کنم وموضوعات مختلف رو ازهم تشخیص بدم،هم لذت میبردم وتازگی فهمیدم چه قدرمیتونه این کار مفید باشه،اینجوری تکلیفم باخودم بیش ترروشن می شد.برای مثال من بین کتاب های درژانر موردعلاقه ام که مرا به سرذوق می آورداما نمی خواهم ازرویش رونویسی کنم با کتاب های درژانر موردعلاقه ام که مرا به سرذوق می آورد ومی خواهم ازریش رونویسی کنم،فرق می گذارم واینطوری بهترمی توانم تصمیم بگیرم وعکس العمل نشان دهم.
وحالا من ازدیدگاه خودم می گویم که آدم ها دودسته هستند:آنهایی که ازاین روش برای ایده یابی ونظم بخشیدن به ذهنشان استفاده می کنند وکلی هم ازآن لذت میبرندودسته دوم آدم هایی این کاررا فقط مخصوص بعضی ها مثل عمل نوشتن میدونندوخودشونو ازاین کارلذت بخش وجالب محروم می کنند

سلام شاهین جان
من توی دستنوشته هام زیاد استفاده می کنم از این روش اما متاسفانه هنوزم وسواس زیادی در انتشار نوشته هام دارم ، حجم خیلی کمی از نوشته هام رو منتشر می کنم ، یه احساس همیشگی با منه و احساس می کنم نوشته هام ارزش خوندن نداره

سلام. وقتتون بخیر
قشنگ نوشتید… یک دفعه یاد این داستان افتادم :

در یکی از مدارس، معلمی دچار مشکل شد و موقتا برای یک ماه معلم جایگزینی بجای او شروع به تدریس کرد. این معلم جایگزین در یکی از کلاسها سوالی از دانش آموزی کرد که او نتوانست جواب دهد، بقیه دانش آموزان شروع كردند به خندیدن و او را مسخره می کردند. معلّم متوجّه شد که این دانش آموز از اعتماد بنفس پایینی برخوردار است و همواره توسّط هم کلاسی هایش مورد تمسخر قرار می گیرد.زنگ آخر فرا رسید و وقتی دانش آموزان از کلاس خارج شدند، معلّم آن دانش آموز را فرا خواند و به او برگه ای داد که بیتی شعر روی آن نوشته شده بود و از او خواست همان طور که نام خود را حفظ کرده، آن بیت شعر را حفظ کند و با هیچ کس در مورد این موضوع صحبت نکند. در روز دوم معلّم همان بیت شعر را روی تخته نوشت و به سرعت آن بیت شعر را پاک کرد و از بچّه ها خواست هر کس در آن زمان کوتاه توانسته شعر را حفظ کند، دستش را بالا ببرد. هیچ کدام از دانش آموزان نتوانسته بود حفظ کند. تنها کسی که دست خود را بالا برد و شعر را خواند همان دانش آموز دیروزی بود که مورد تمسخر بچّه ها بود.بچّه ها از این که او توانسته در این فرصت کوتاه شعر را حفظ کند مات و مبهوت شدند. معلّم خواست برای او کف بزنند و تشویقش کنند. در طول این یک ماه، معلّم جدید هر روز همین کار را تکرار می کرد و از بچّه ها می خواست تشویقش کنند و او را مورد لطف و محبّت قرار می داد. کم کم نگاه همکلاسی ها نسبت به آن دانش آموز تغییر کرد.
دیگر کسی او را مسخره نمی کرد.
آن دانش آموز خود نیز دارای اعتماد به نفس شد و احساس کرد دیگر آن شخصی که همواره معلّم سابقش “خِنگ ” می نامید، نیست. پس دانش آموز تمام تلاش خود را می کرد که همواره آن احساس خوبِ برتر بودن و باهوش بودن و ارزشمند بودن در نظر دیگران را حفظ کند.
آن سال با معدّلی خوب قبول شد.
به کلاس های بالاتر رفت.
در کنکور شرکت کرد و وارد دانشگاه شد.
مدرک دکترای_فوق_تخصص_پزشکی خود را گرفت و هم اکنون پدر پیوند کبد جهان است.
این قصه را دکتر (ملک حسینی ) در کتاب زندگانی خود و برای قدردانی از آن معلّم که با یک حرکت هوشمندانه مسیر زندگی او را عوض نمود، در صفحه اینستاگرامش نوشته .

انسان ها دو نوعند: نوع اوّل کلید خیر هستند.دستت را می گیرند و در بهتر شدنت کمک کرده و به تو احساس ارزشمند بودن می دهند نوع دوم انسان هایی هستند که با دیدن اوّلین شکستِ شخص، حس بی ارزشی و بدشانس بودن را به او منتقل می کنند.
این دانش آموز میتوانست قربانی نوع دوم این انسان ها بشود که بخت با او یار بود.