آداب زیستن در خرابه

دو سال تمام بعد لیسانس تلاش کردم خودمو راهمو پیدا کنم و درگیر کلیشه های رایج نباشم و به خودشناسی برسم اما گم کردم خودمو.نمیدونم علایق واقعیم چی هستن و دنبال چه استعدادی باید تو خودم بگردم.اسیر روزمرگی و تکرار شدم.یه دور باطل

سلام استاد.مثل همیشه اولین واخرین فرد تعیین کننده در تصمیم گیری هایم شماهستید.خیلی وقت ها سوالی نمی پرسم اما انگار شما ذهن مرا می خوانید وهر روز در باره ی مشغله هایم می نویسید.الان نیز سوالی دارم.من کلاس دهم هستم ودر رشته ی ادبیات وعلوم انسانی تحصیل می کنم.علاقه ی زیادی به نوشتن و پس از ان به روانشناسی دارم.خانواده ام اصرار می کنند تا در رشته ی ادبیات فارسی و پس از ان برای کارشناسی ارشد ودکترا ادبیات داستانی تحصیل کنم.درامد کارم برای من بسیار مهم است و شرایطم به گونه ای است که باید سریع مستقل شوم وکارکنم.خواهرم تاکید دارد که تو اگر در کار مورد علاقه ات بهترین باشی درامد هم به سمت تو فرا خوانده می شود اما خودم این گونه فکر نمی کنم.از طرفی برای رشته ی روانشناسی هم باید چند سال درس بخوانم وسپس از پدرم پول بگیرم و مطب بزنم.ازطرف دیگر زبان انگلیسی را هم خوب می دانم وفکر می کنم اگر بتوانم دراین رشته تحصیل کنم سریع بتوانم کار کنم ودرکنارش بنویسم.به نظر شما چی کار کنم؟؟

همه‌جا پر از ترس بود.
همه وحشت‌زده و مبهوت و با چشمانی متحیر به صحنه‌ پیش رویشان خیره مانده بودند.
تنها صدایی که به گوش می‌رسید، صدای گریه و شیون بود.
قدم به قدم پر بود از جسد کودکانی که شمار عمرشان به
یک سال هم نمی‌رسید.
آنها کشته شده بودند.
گلوله‌های بزرگی که با بی‌رحمی تمام به جسم
کوچک‌شان اصابت کرده و قرمزی خونی که تفاوت رنگ فاحشی با پارچه سفید لباسشان داشت باعث ایجاد صحنه‌ای بس وهم‌برانگیز گشته و اشک را میهمان چشمان حاظران می‌کرد.
دردناک بود، گویا حتی مادرانشان هم برای تشییع جنازه‌های کوچکشان نیامده و آنها را به فراموشی ابدی سپرده بودند…
پیکرهایشان کنار خیابان رها شده و هاله‌ای از سرمای تنهایی اطرافشان پرسه میزد…
.
.
با خواندن چند خط بالا چه حسی بهتون دست داد؟
عمیقا ناراحت و متاثر شدید درسته؟
“شاید” بعضی از شما بغض هم کرده باشید…
کاملا هم طبیعیه. چنین صحنه‌ای به چشم تمامی ما
دردناک و ناراحت کننده است…
اما
می‌دونید این کودکان معصوم که اینجور بی‌رحمانه کشته و رها شدن نماد چه چیزی هستن؟
نماد “رویاهای ما”
می‌دونید مادرانی که فرزندانشون رو به فراموشی سپرده بودند نماد چه کسانی هستن؟
نماد “خود ما”
چی شد؟
تعجب کردید؟
چطور دیدن کشته شدن بچه‌های معصوم برامون غیرقابل باورِ، اما دیدن کشته شدن رویاهای بی‌گناهمون تعجب‌آور؟
شماهایی که رویاهاتونو به کل فراموش کردید، تا حالا به این فکر کردید که قادر به نجات اونها بودید؟
انسان وقتی کودکش زخمی بشه چیکار میکنه؟
خب معلومه؛ با وحشت به نزدیک‌ترین بیمارستان پناه میبره…
چطوریه که برای رویاهای کودکانه‌اتون وحشت‌زده نمیشید؟
دقیقا به چه علتی دست و پاهاتون و گُم نمی‌کنید و برای رسوندنشون به بیمارستان نمی‌دوید؟
چرا فریاد نمی‌زنید که یکی کمکشون کنه؟
که یکی زنده نگهشون داره چون بدون اونا نمیتونید زندگی کنید؟
چیشد؟
نگران شدید؟
حس بدی بهتون دست داد؟
اشکالی نداره!
شاید نامرد به نظر برسم که اینطور باهاتون صحبت می‌کنم.
اما مشکلی نیست. حاظرم نامرد باشم ولی مردم کشورم رو به خودشون بیارم.
ما خودمون رو گم کردیم، رویاهای تازه جون گرفته‌امون رو کشتیم، و حالا مشغول کشتن “روح” باارزشمون هستیم!
حداقل اگه نمیتونید روح زندگی رو به جسم بی‌جون آرزوهاتون بدمید، فرزندانتون رو هم برای انجام این جُرم دعوت نکنید.
این حداقل کاریه که می‌تونید انجام بدید تا روح رویاهاتون به آرامش برسه.
و در آخر طرف صحبتم خودم هستم.
و دوستان همسن خودم…
حق نداریم رویاهامونو قربانی کنیم.
حق نداریم با گلوله‌های بزرگ پیکر با‌ارزششون رو زخمی کنیم.
حق نداریم از بین ببریمشون.
حق نداریم فراموششون کنیم.
بیاید رویاهامونو به واقعیت تبدیل کنیم.
باهم و برای آینده‌ای بهتر انجامش میدیم.
برای زنده کردن عشق انجامش میدیم.
برای دمیدن روح زندگی به رویاهای در حال مرگمون انجامش میدیم.
ما میتونیم.
فقط کافیه که بخواهیم.
.
Maede
.
سلام💙
من یه خواهش ازتون دارم
اگه امکانش هست این متن رو تو “اینستا” یا هر جای دیگه که امکانش رو دارید پخشش کنید
و لطفا از دنبال کننده‌هاتون بخواید که اونها هم پستش کنن.
چون واقعا میخوام که ادمهای زیادی ببیننش و به خودشون بیان.
قصدم کمک به زنده کردن رویاهامونه.
این فقط یک حرکت انسان دوستانه‌ست.
اگر که کمک کنید که خیلی ممنونتون میشم
اگر هم نمیتونید مشکلی نیست🎼
میخواستم از طریق ایمیل یا دایرکت اینستا براتون این متن رو بفرستم اما یادم اومد که شما گفته بودید دوست دارید نظرات یا سوالات در وبلاگتون مطرح بشن برای همین اینجا فرستادمش.

از سماجت و پشتکار شما خوشم میاد.
موفق باشید.

جان جان، عالی بود استاد جان

بالاخره بدبختی هم باید استانداردی داشته باشد؛ کفش مان که خاکی شد، لااقل حواسمان به پاچه ی شلوارمان باشد که خاکی نشود…

با سلام خدمت شاهین عزیز

نوشته بود ،
زن هر موقع از پشت شیشه اطاقش
به لباس های شسته شده زن همسایه
در ساختمان روبرو نگاه می کرد ،
می گفت لباس ها کثیف و چرک هستند .
یک روز مرد شیشه را شست و تمیز کرد
و لباس های شسته شده زن همسایه
روبرویی تمیز شدند.
یک موقع هایی باید کاری کرد
که بتوان تمیزی های روزگار را هم دید .
البته در این که این روزها
شرایط زندگی خیلی دشوار شده جای تردید نیست
ولی دیدن ۳۶۰ درجه زندگی هم مهم است
و فقط نباید روی نقاط سیاه تمرکز کرد .