در جامعۀ رو به انحطاط، فرهنگ و هنرِ اصیل نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود بلکه پس از مرحله‌ای به مایۀ تمسخر تبدیل می‌شود: پایکوبی روی سطح برای خفه کردن صدایی که از عمق به گوش می‌رسد.
در این یادداشت از خطری می‌گویم که حس می‌کنم من و هم‌نسل‌هایم را بیش از هر چیز دیگری تهدید می‌کند…
تلاش برای انجام بعضی کارها، مثل تقلا برای ساختن آدم برفی با باران است.
شاید همینقدر نشدنی و دور از ذهن. اما آیا چنین تلاشی یکسره پوچ و باطل است؟ آیا در جایی که برف نمی‌بارد، می‌توان با قطره‌های باران رؤیای ساخت آدم برفی را محقق کرد؟
آنچه من داشتم و شاید دیگران نداشتند، قابلیت چسبیدن به کار بود و چیزی که واقعاً مهم است هم همین است نه استعداد. باید به کار بچسبی.
این را دوریس لسینگ گفته، نویسندۀ بزرگی که به عنوان مسن‌ترین برندۀ جایزۀ صلح نوبل؛ تا واپسین دم عمر به کارش چسبیده بود.
چند سال پیش یکی از کارگردان‌های بزرگ سینما گفته بود آن‌قدر فیلم نمی‌سازد تا این سینما ویران شود تا شاید روی خرابه‌ها بشود بتوان سینمای تازه‌ای را بنا کرد.
آیا تابه‌حال لذت شیطنت‌آمیزِ تماشای تخریب شدن یک ساختمان کهنه و ازریخت‌افتاده را حس کرده‌اید؟
اصولاً هر کسی که ما را به کار کم‌تر توصیه کند یا خائن است یا نادان. همینقدر قطعی و رادیکال می‌گویم که اهمیت عمل‌گرایی و تلاش بیشتر را نشان بدهم.
من با روزی ۱۰ پست آموزشی در اینستاگرام هنوز حس کم‌کاری دارم….
از اینترنت با این همه وسعت و قدرت برای تکرار نالههای بوی نا گرفتۀ توی تاکسی استفاده نکن…
گاهی به خاطر اهمال کاری، بی خوابی، خستگی، بی اثر بودن قهوه، یا چیزهای دیگر وسوسه می‌شوم بعضی کارهای مهم اما غیر فوری را به بعد موکول کنم. اما به من ثابت شده اگر در کنار یک کار بمانم و سعی کنم هر طور شده آن را انجام بدهم حتماً از پس انجام آن بر…
